Friedrich Nietzsche - Όλη ή Χαρά θέλει βαθιά Αιωνιότητα . . .

Oh Mensch Gib Acht (Ώ Άνθρωπε Πρόσεχε)

O Mensch!

Gib Acht!

Was spricht die tiefe Mitternacht!

Ich schlief!

Aus tiefem Traum bin ich erwacht!

Die Welt ist tief!

Und tiefer als der Tag gedacht!

O Mensch!

Tief ist ihr Weh!

Lust, Lust tiefer noch als Herzeleid!

Weh spricht: vergeh!

Doch alle Lust will Ewigkeit!

Will tiefe, tiefe Ewigkeit!

----

Ω ΑΝΘΡΩΠΕ!ΠΡΟΣΕΧΕ!

 ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ?

ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ,ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ

-ΞΥΠΝΗΣΑ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΟΝΕΙΡΟ,

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΣ,

ΒΑΘΥΤΕΡΟΣ ΑΠ ΟΣΟ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ Η ΜΕΡΑ,

ΒΑΘΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ-,

ΧΑΡΑ-ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΠ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗ:

Ο ΠΟΝΟΣ ΛΕΕΙ:ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΥΑ!

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΛΗ Η ΧΑΡΑ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ-,

-ΘΕΛΕΙ ΒΑΘΥΑ-ΒΑΘΥΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!''...  (μετάφραση από τά γερμανικά-Σεμέλη)

------ 

Οί Ζωές Τών Στοχαστών

Φρ. Νίτσε

''Yπάρχουν ζωές,όπου οί δυσκολίες φτάνουν σ' επίπεδο υπερφυσικό:είναι οί ζωές τών στοχαστών.Καί πρέπει νά στήσουμε αυτί σ' αυτά πού μάς διηγούνται γιά τό θέμα τους,γιατί ανακαλύπτουμε εδώ δυνατότητες ζωής.Ή αφήγηση καί μόνο τών δυνατοτήτων αυτών μάας δίνει χαρά καί δύναμη καί ρίχνει φώς στή ζωή τών διαδόχων τους.Υπάρχει εδώ τόση επινόηση,σκέψη.τόλμη,απόγνωση καί ελπίδα όση καί στά ταξίδια τών μεγάλων ποντοπόρων καί αληθινά,είναι κι αυτά ταξίδια εξερεύνησηςστίς πιό απομακρυσμένες κι επικίνδυνες περιοχές τής ζωής.Τό περίεργο πού έχουν αυτές οί ζωές είναι ότι μέσα τούς υπάρχουν δυό εχθρικά ένστικτα πού τραβούν σέ αντίθετες κατευθύνσεις καί πού μοιάζουν αναγκασμένα νά ζούν κάτω απ' τόν ίδιο ζυγό.'' (Ή Γέννηση Τής Φιλοσοφίας)

  ----- 

 ''...Πανω εκει κοιταξε η ζωη συλλογισμενη πισω της και ειπε χαμηλοφωνα ''ω Ζαρατουστρα,δε μου εισαι αρκετα πιστος!Απεχεις πολυ απο το να μ αγαπας οσο λες.ξερω σκεφτεσαιπως θα με παρατησεις σε λιγο.

Υπαρχει μια παλια,βαρια,πολυ βαρια καμπανα...τη νυχτα οταν χτυπα ο ηχος της ανεβαινει ως τη σπηλια σου...

-ακους αυτη την καμπανα να χτυπα τις ωρες τα μεσανυχτα,και αναμεσα στη μια και στις δυο σκεφτεσαι

-σκεφτεσαι,ω Ζαρατουστρα,το ξερω,πως θα με παρατησεις σε λιγο!''

''Ναι,απαντησα εγω διστακτικα,αλλα κι εσυ ξερεις επισης-''Και της ειπα κατι στο αυτι ,μεσα απο τις μπλεγμενες,τρελες και χρυσες μπουκλες των μαλλιων της.

''Το ξερεις κι αυτο,ω Ζαρατουστρα?Αυτο δεν το ξερει κανενας-''

Και κοιταχτοικαμεκαι ριξαμε τη ματια μας στο πρασινο λιβαδι,που πανω του ετρεχε το δροσερο σουρουπο και κλαψαμε μαζι.-Τοτε ομως η ζωη μου ηταν πιο αγαπητη απ οσο ολη η σοφια μου.''

Ετσι μιλησε ο Ζρατουστρα.

Ενα!

Ω ανθρωπε!Προσεξε!

Δυο!

Τι λενε τα βαθια μεσανυχτα?

Τρεις!

Κοιμομουν,κοιμομουν.

Τεσσερις!

Ξυπνησα απο βαθυ ονειρο.

Πεντε!

Ο κοσμος ειναι βαθυς.

Εξι!

Και βαθυτερος απ οσο σκεφτηκε η μερα.

Επτα!

Βαθυς ειναι ο πονος του.

Οκτω!

Η χαρα-βαθυτερη απ την οδυνη της καρδιας.

Εννια!

Ο πονος λεει-χασου!

Δεκα!

Μα ολη η χαρα θελει την αιωνιοτητα.

Εντεκα!

Θελει βαθια-βαθια αιωνιοτητα!

Δωδεκα!

 -----

 “Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν –

Γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα.

Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές –

Γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας για την απέναντι όχθη...

Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του,

που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ,

που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί.

Μου αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούν τα ζάρια

και που όλο ρωτάει “είμαι ένας χαρτοκλέφτης λοιπόν;” –

γιατί θέλει να καταστραφεί.

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμα

και μέσα στην πληγή του 

και που μπορεί να καταστραφεί

από ένα παραμικρό βίωμα –

Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι.

Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους ποιον μισούν περισσότερο.

Αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους –

Τον καταστροφέα –

Τον εγκληματία.

Αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί.

Σας το λέω –

Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα αστέρι πού χορεύει.

Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής λέει,

να αγρυπνάτε ,για να κοιμάστε καλά –

Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου.

Μακάριοι οι νυσταγμένοι γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος.”

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ