Γέλιο τῶν θεῶν, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, ποὺ δρομεῖς, τοῦ πλοίου μας εὐλογία,
ὅμοια γαλήνη σου βαθιὰ κι ὅμοια βαθιὰ θ᾿ ἀκούαμε μεῖς
ἐδῶ τὴν τρικυμία.
Κάτου ἀπ᾿ τὴν πάχνη ἀναρριγᾷ, μὲ τοῦ κορμιοῦ της τὴν ὀγρὴ
νωχέλεια, περιστέρα
ἡ Ἀθήνα, κι ἡδονεύεται ἀκὶ σὰν νυμφίον ἀκαρτερεῖ
τὸν ἥλιον ἀπὸ πέρα.
Εἶναι, ποὺ αἰθρίασεν, ὁ οὐρανὸς χήτη τοῦ Πήγασου, ξανθὴ
τοῦ Παρθενῶνα μοῖρα,
ποτήρι καὶ ξανάστροφα τὸ κρεμεῖ ὁ Δίας γιὰ νὰ χυθεῖ
τ᾿ ὀνειροφῶς πλημμύρα.
Ἄσωτο φτάνω ἐγὼ παιδὶ πάλι σὲ σᾶς, νὰ λυγιστῶ
στὴν αὔρα σὰ λουλούδι,
χῶμα, οὐρανὲ καὶ θάλασσα τῆς Ἀττικῆς, ποὺ σᾶς χρωστῶ
τὰ πάντα, τὸ Τραγούδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται αμέσως!