στέκονται τ άλογα του Ήλιου
κι έχουν ανθίσει οι Σκιές
στην άκρη κάποιου αρχαίου κήπου
Αρχίζει αέρας ελαφρός
ν ανασηκωνει τις Ομιχλες
Γεννιέται Θύελλα Φωτιάς
μέσα από γητεμενες Νύχτες
Μέχρι την άκρη του γκρεμού
τρέχουν οι άμαξες του Ύπνου
και ταξιδεύουνε το Νου
στο φλογισμενο το καστρί του
Χάνονται οι Θάλασσες μακρυά
ως της Σελήνης τα παλάτια
κι είν η Οργή της σα Φωτιά
Σ έναν Καθρέφτη από δάκρυα
Ξυπνάνε αργά και ρυθμικά
όλα τα ξωτικά του Ανέμου
κι έχουνε μάτια λαμπερά
και λόγια αέρινα που φεύγουν
Και της Φωτιάς τα μυστικά
αργά τα Δέντρα ψιθυρίζουν
κι αυτά που έγιναν παλιά
κι όσα θα γίνουν μας θυμίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται αμέσως!