ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΠΛΟΥΣ (ΡΑΓΚΑΒΗΣ)

Ἡ ἔκτασις τοῦ ἁχανοῦς                                  
Αἰγαίου ἐκοιμᾶτο,
κ’ ἔβλεπες δύο οὐρανούς·
ὁ εἷς ἦν ἄνω κυανοῦς,
γλαυκὸς ὁ ἄλλος κάτω.
Αἱ διαλείπουσαι πνοαὶ
τοῦ ἔαρος ἐφύσων
ἀμφίβολοι καὶ ἀραιαί·
μακρὰν δ’ ἐφαίνοντ’ ὡς σκιαὶ
αἱ κορυφαὶ τῶν νήσων.
Ἡ δύσις, πύλη φλογερά,
λαμπρὰς ἀντανακλάσεις
ἠκόντιζεν εἰς τὰ νερὰ
ὡς ἂν ἐνέμοντο πυρὰ
τὴν πλάκαν τῆς θαλάσσης.
Ἀλλ’ ὅπου νότος εἰς γλαυκὰς
ταινίας τὴν ἐρρίκνου,
τὶ ἦτον; ὄρνις ἢ ὁλκάς,
ἥτις ἐτάνυε λευκὰς
τὰς πτέρυγας ὡς κύκνου;

Ἦτον ὁλκάς, οὐχὶ πτηνόν·
ὡς δ’ ἔφθασε πλησίον,
μέλαν ἐφαίνετο βουνόν,
καί τὸν ἱστόν του Τυρρηνῶν
ἐκόσμει ἐπισείων.
Μόλις ἐπηνθουν ἀργυροῖ
ἀφροὶ περὶ τὴν τρόπιν,
κ’ ἐνόεις ὅτι προχωρεῖ,
διότι ἔσχιζεν εὐρὺ
τὸ ἴχνος του κατόπιν.
Οἱ ναῦται, ἡλιοκαεῖς,
κινοῦντες μῦς εὐτόνους,
διήρμοζον μετὰ βοῆς
τὸ ἀκροκέραιον ὁ εἷς,
ὁ ἄλλος τοὺς προτόνους.
Ἄλλος, ὀρθὸς εἰς τὸν ἱστόν
τὸν πόντον κατεσκόπει·
κ’ εἰς τὴν φωνὴν τῶν κελευστῶν
ἔπληττεν ἄργθρον ρευστὸν
μετὰ ρυθμοῦ ἡ κώπη.
Ἦν τὸ κατάστρωμα εὐρύ,
πλήρης ἀνδρῶν ἡ πρύμνη·
βῆμα τὴν ἔκρουε βαρύ·
ἀντήχουν ἄγριοι χοροὶ
καὶ ἐναλίων ὕμνοι.
Εἰς δὲ τὴν πρῷραν ἁπαλῶς
εἰς δέρματα πανθήρων
νέος κατέκειτο καλός,
εἰς τὸν βραχίον’ ἀμελῶς
τὸ σῶμα ὑπεγείρων.
Χιτῶνα εἶχε κροκωτὸν
μετὰ χρυσῶν ἁμμάτων.
Πλὴν καταρρέων ὁ χίτων,
γυμνὸν κατέλειπεν αὐτὸν
ἐπάνω τῶν γονάτων.
Σπανία ἦν ἡ καλλονὴ
αὐτοῦ τυ νεανίου.
Μᾶλλον ἐφαίνετο γυνή,
ἔχουσα ὄψιν εὐγενῆ
καὶ πλήρη μεγαλείου.
Χρυσοῦν ἐκράτει ἀφ’ ἑνὸς
περίγλυφον κρατῆρα,
καὶ μὲ θωπεύματα κυνὸς
ὡραία τίγρις ταπεινῶς
τῷ ἔλειχε τὴν χεῖρα.
Ἐπὶ τῆς ἄλλης δὲ χειρὸς
πρσέκλινεν ἠρέμα
νεᾶνις, κρίνος ἀνθηρὸς,
καὶ είς τὸ βλέμμα της πυρὸς
αὐτὸς προσήλου βλέμμα.
Ποία ἐντέλεια! Εἰκὼν
ἐφαίνετο μαρμάρου,
θαῦμα τῆς τέχνης γλυπτικόν·
ἀλλ’ ὡς αὐτὴ δὲν ἦν λευκὸν
τὸ μάρμαρον τῆς Πάρου.
Τῶν δροσερῶν της παρειῶν
ὡμοίαζον τὰ κάλλη
τὸ ρόδον τὸ ἐρυθριῶν,
ὅταν στιβάζεται χιών,
κ’ εἰς τὴν χιόνα θάλλῃ.
Ἐπὶ τοὺς ὤμους της χυτὴ
κατέρρεεν ἡ κόμη·
ὡς ἡ σελήνη δ’ ὁρατὴ
εἰς χρυσᾶ νέφη, ἐν αὐτῇ
ὑπέλαμπον οἱ ὦμοι.
Πλούσιαι πόρπαι πρὸς στολὴν
διάλιθοι συνεῖχον
τῆς κόρης τὴν ἀναβολήν,
κ’ εἰς τὴν χρυσῆν της κεφαλὴν
τὸν πλοῦτον τῶν βοστρύχων.
Οἱ εὔγλωττοί της ὀφθαλμοὶ
ὅταν χαρὰν ἐδήλουν,
ἀπήντων καρδιῶν παλμοί,
καὶ ἦσαν ἔρωτος ψαλμοὶ
ἐκεῖνα ποῦ ὡμίλουν.
Τὰ χείλη της τὰ ἀπαλὰ
ὡς κάλυξ ἀνεμώνης,
μικρὸν προεῖχον τρυφηλά,
καὶ ὅτ’ ἐγέλων, πῶς γελᾷ
ὁ οὐρανὸς ἐφρόνεις.
Τότε δ’ ὡς ἔκειτο ἐκεῖ
διέστελλε τὰ χείλη,
κ’ εξῆλθον τόνοι μουσικοί,
καὶ μειδιάσασα γλυκύ,
ἡ κορασίς ὡμίλει.
«Ὅταν σὲ βλέπω, δειλιῶν
τὸ σῶμά μου πῶς τρέμει;
Εἶσαι ἀνώτερόν τι ὄν;
Ἄν ἄνθρωπον ἢ ἂν Θεὸν
ἀκολουθῶ, εἰπέ μοι.
»Εἰς σὲ προσπλέκει ἡ Κλωθὼ
τοῦ βίου μου τὸ νῆμα.
Σὲ μόνον, μόνον σὲ ποθῶ,
καὶ ὡς δεσμί’ ἀκολουθῶ
τὸ προσφιλές σου βῆμα.
»Πλανῶμαι ὅπου μὲ πλανᾷς,
μετὰ πνοῶν ἀνέμων,
εἰς κορυφάς, εἰς σκοτεινὰς
κοιλάδας, εἰς λῃστῶν σκηνάς·
κατόπιν σου εὐδαίμων!
»Καὶ εἰς τὸν ἅδην μετὰ σοῦ,
ἅδου ἂν ἡγῆσαι!
Ὤ! τοῦ ὀνείρου τοῦ χρυσοῦ
μὴ μὲ στερήσῃς, μέχρις οὗ
ἀκούσω ποῖος εἶσαι.»
Κ’ ἐκεῖνος εἶπε μειδιῶν·
«Θεώρι με, ὦ κόρη,
Θεὸν πλησίον σου, Θεόν,
καὶ πρώτη τῶν εὐτυχιῶν
τὴν μετὰ σοῦ θεώρει.»
«Θεὸν μὴ λέγῃς· οἱΘεοὶ
τὸν Ὄλυμπο οἰκοῦσι.
Καὶ ἂν μοὶ φύγῃ ἡ ζωὴ
εἰς στεναγμὸν διακαῆ,
τὶς θέλει τὸν ἀκούσει;
»Θεὸς ἂν ἦσαι, θὰ ζητῇς
καπνὸν εὐώδους κνίσσης
καὶ ἑκατόμβας τελετῆς,
ἀλλ’ ὄχι ἔρωτα θνητῆς,
κ’ ἐμὲ νά λησμονήσῃς.»
Ἐν ὧ δὲ οὗτοι τρυφερῶς
τοιαῦτα συνωμίλουν,
τῶν ναυτῶν ἔστη ὁ χορός,
κ’ ἐπὶ τὸ ζεῦγος βλοσυρῶς
τὰ βλέμματα προσήλουν/
Καὶ διὰ λόγων ἀναιδῶν
ὁ εἷς τὸν ἄλλον πείθων,
λείας ὠρέγετο, ἰδὼν
τὸν πλοῦτον τῶν πολυειδῶν
καὶ πολυτίμων λίθων.
Ἄλλους διήγειρε πολλοὺς
ἡ ὄψις τῶν θελγήτρων
τῆς κόρης τῆς περικαλλοῦς,
καὶ ἐνεψύχου τοὺς δειλοὺς
ἐλπὶς πλουσίων λύτρων.
Φωνὴ διέρρει σιγαλὴ
ὡς ψίθυρος τὸ πρῶτον.
Ἀλλ’ ἐθρασύνοντο πολλοί,
καὶ ἐξερράγ’ ἡ ἀπειλὴ
μετὰ κραυγῶν καὶ κρότων.
Τῶν ἀπαισίων ὀφθαλμῶν
τὸ μέγα πῦρ ἰδέτε.
Ἐγείρεται πᾶς ὁ τολμῶν.
Τήν κώπην ἐπὶ τὸν σκαλμὸν
ἀφῆκαν οἱ ἐρέται.
Ἥρπασαν ὅπλα παρευθὺς
ἀπὸ τῶν προσπιπτόντων,
λίθους τινὲς χειροπληθεῖς,
καὶ ὅ,τι εὕρισκε καθείς,
τίς κώπην καὶ τίς κόντον.
Τὰ βλέμματα πλήρη φλογῶν
ἠκόντιζον ὀργίλα,
κ’ ἐρρίφθησαν, ὡς ἂν ἀγὼν
δεινῶν ἐπέκειτο σφαγῶν,
καὶ ἔπαλλον τὰ ξύλα.
Ὁ ἀνδραποδιστὴς λαὸς
τοὺς ὀπαδοὺς τῶν ξένων
πρώτους λαβὼν ἀνηλεῶς
τοὺς ἔρριψεν εἰς τῆς νηὸς
τὸ στόμιον τὸ χαῖνον.
Φύλακες ἔστησαν τακτοὶ
εἰς τὴν ὀπὴν τοῦ σκάφους·
κ’ ἐκλείσθη ἡ καταπακτή,
κ’ ἦν εἰς τὰ σπλάγχνα του φρικτὴ
ἡ νύξ, ὡς εἶν’ εἰς τάφους.
Εἶδε τὴν πρᾶξιν τῶν ναυτῶν
ὁ ξένος νεανίας·
τὸν νοῦν ἐνόησεν αὐτῶν,
ἀλλ’ ἔμεινεν ἀκινητῶν
μεθ’ ὑπερηφανείας.
Ἐν ὧ δ’ ὁρμῶσιν οἱ κακοὶ
κ’ ἐκεῖνον νὰ προσβάλουν,
δύο βραχίονες λευκοὶ
ὡς ππεριδέραιον γλυκὺ
τὸν νέον περιβάλλουν.
Ἡ κόρη βλέπ’ ἡ τρυφερὰ
τὴν ἀπειλοῦσαν πάλην,
καὶ ὡς δειλὴ περιστερὰ
πρὸς τὴν προστάτιν ἀφορᾷ
τοῦ ἑραστοῦ ἀγκάλην.
Αὐτὸς δὲ κύπτει, τὴν φιλεῖ,
κ’ ἐγείρεται ὀργίλος.
Τὸ βλέμμα σπινθηροβολεῖ,
προτεταμένον προκαλεῖ
τὸ εὐγενές του χεῖλος.
«Τί θέλετε;» τοὺς ἐρωτᾷ·
καὶ εἷς αὐθάδης ναύτης
τῷ λέγει· «Θέλομεν αὐτὰ
τὰ ψέλλια τὰ τορνευτά
μετὰ τῆς κόρης ταύτης.
»Σὲ δὲ τὸν νέον τὸν καλὸν
ταλάντου θὰ πωλήσω
εἰς τὰς φυλὰς τῶν Σικελῶν.»
Ὁ δ’ ἀπεκρίθη ἀπειλῶν·
«Παράφρονες, ὀπισω!
»»Ληστῶν ἀγέλη εἶσθε σεῖς!»
Κ’ ἐκάγχασαν ἐκεῖνοι,
κ’ ἐχώρει ἕκαστος θρασύς,
κ’ ἐπὶ τὴν κόρην τοὺς δασεῖς
βραχίονας ἐκίνει.
Αἴφνης ἐπήδησεν ἐκτὸς
τῆς πρώρας μεταξύ των.
Ἦτον τὴν ἔκφρασιν φρικτός,
καὶ σκοτεινότερον νυκτὸς
τὸ μέτωπόν του ἦτον.
Κτυπᾷ τὸν πόδα του βοῶν·
καὶ δι’ ἁρμῶν καὶ κάλων
τρίζει τὸ πλοῖον φρικιῶν
ἀπὸ τῶν ἄκρων κεραιῶν,
ὡς ἄκρων τῶν ὑφάλων.
Ἰδού, ἐξ ἕω καὶ δεσμῶν, -
ὦ θαῦμα καὶ ὦ φρίκη! -
ὡς εἰς δεινὸν κατακλυσμὸν
τὰ κύματα μετὰ βρασμῶν
ὁρμοῦν οὐρανομήκη.
Νὺξ ἦλθε μέλαινα. Περᾷ
ἡ ἀστραπὴ τὸ σκότος,
κ’ εἰς τὰ πυργούμενα νερὰ
κατὰ λυσσῶντος τοῦ βορρᾶ
λυσσῶν παλαίει νότος.
Ὡς ὠρυόμενα κυνῶν
ἠκούοντο ἀγέλαι
εἰς τὸν εὐρὺν ὠκεανόν,
καὶ πελιδναὶ τὸν οὐρανὸν
διέτρεχον νεφέλαι.
Τὸ πνεῦμα τῶν τρικυμιῶν
τὸ πλοῖον ἀναπνέει,
καί, καθὼς ἔμψυχόν τι ὄν,
ἀρθοῦνται, πίπτει πνευστιῶν,
γογγύζει καὶ παλαίει.
Ὼς λίκνον βρέφους σαλευτὸν
ἡ λαῖλαψ τὸ κυλίει.
Σφάλλουσ’ οἱ πόδες τῶν ναυτῶν,
καὶ πᾶσαν δύναμιν αὐτῶν
σκοτοδινία λύει.
Πίπτουσι ὕπτιοι, πρηνεῖς
καὶ ἐξησθενημένοι·
πνοῆς στεροῦνται καὶ φωνῆς,
καὶ ὁ βραχίων ἀδρανὴς
ὁ σιδηροῦς των μένει.
Ἀλλ’ ἐμαράνθη κ’ ὴ καλὴ
παρθένος ὡς τὸ ἴον.
Κίν’ ἡ χρυσῆ της κεφαλή,
καὶ εἰς βοήθειαν καλεῖ
ὁ ὀφθαλμός της δύων.
Τὰς ἀνθηράς της παρειὰς
ὁ νέος ἐλυπήθη
νὰ τὰς ἰδῇ χωρὶς χροιᾶς.
«Μή, φίλη, εἶπεν, ὠχριᾷς,
ἀνάβλεψον καὶ ζῆθι.»
Κ’ ἤνοιξ’ ἐκείνη ἀσθενῶς
τοὺς γαλανοὺς ἀστέρας,
κ’ ἐγέλασεν ὁ οὐρανός,
κ’ ἔλαμψε πάλιν φωτεινὸς
ὁ δίσκος τῆς ἡμέρας.
Μετέωρον φλογῶν μεστόν,
φανὲν πρὸς τὸν Ἀρκτοῦρον,
κατῆλθεν ἐπὶ τὸν ἱστόν.
Τὸ ἄστρο ἦτο τὸ γνωστὸν
αὐτὸ τῶν Διοσκούρων.
Ἡ λαῖλαψ παύει νὰ λυσσᾷ,
τὸ πέλαγος ν’ ἀφρίζῃ.
Πάλιν ὁ ζέφυρος φυσᾷ,
πάλιν ἡ θάλασσα χρυσᾶ
τὰ κύματα κοιμίζει.
Ὁ φλοῖσβος μουσικοῦς λαλεῖ
περὶ τὴν τρόπιν ἤχους.
Γελᾷ γαλήνη, καὶ δειλὴ
ἡ αὖρα παίζουσα, φιλεῖ
τῆς κόρης τοὺς βοστρύχους.
Ἀὴρ καὶ θάλασσα ζωὴν
καινὴν ἠκτινοβόλει
ὑπὸ τοῦ θέρους τὴν πνοήν.
Τὸ πᾶν ἦν κίνησις καὶ ἦν
χαρά ἡ φύσις ὅλη.
Αἰιφνης ὠγκώθῃ, ὡς μεστὸς
ἐαρινῆς ἰκμάδος,
κ’ ἐρράγη τρίζων ὁ ἱστός,
κ’ ἐξεφυ εὔρωστος βλαστός,
κομῶν ἀμπέλου κλάδος.
Στεφάνας πλέκουσα πολλάς,
ἠρτήθ’ εἱς τὰς κερα´ιας,
κ’ εἰς πυκνὸν θόλον ἡ φυλλὰς
ἐκάμπετο καὶ σταφυλὰς
ἐβλάστησε γενναίας.
Βριθύς, τοὺς κλάδους περικλῶν
καρπὸς τὸ βλέμμα τέρπει.
Εἰς κλῶνα πλέκεται ὁ κλών·
καὶ τὸν ἱστὸν περικυκλῶν,
χλωρὸς κοσσὸς ἀνέρπει.
Καὶ ἄνθη διὰ τῶν κισσῶν
ποικίλα διεγέλων
ἢ κηπευτὰ ἢ τῶν δασῶν,
ἀρώματ’ ἀπὸ τῶν χρυσῶν
ἐκπέμποντα κυπέλλων.
Ἐξαίφνης ρέει ἐκραγεὶς
ἐκ τῶν ἀκροκεραίων·
εὐώδης ρύαξ διαυγής.
Δὲν ἦτον ὕδωρ ἐκ πηγῆς,
ἀλλ’ ἀνθοσμίας ρέων.
Τοὺς ἀνδραποδιστὰς σιγὴ
νεκρῶν καταλαμβάνει.
Ὤ! ποία πάλιν ἀλλαγή!
Πόθεν ἐβλάστησε ἡ γῆ,
ἥτις ἐμπρὸς ἐφάνη;
Ὁ βαθὺς ὅρμος μειδιᾷ
καὶ νεύει φιληδόνως.
Πᾶσα γωνία καὶ σκιά,
καὶ εἰς πᾶν δένδρος φωλέα
εὐλάλου ἀηδόνος.
Τῆς παραλίας μαλακὴ
προκύπτει ἡ ἀγκάλη.
Ἐκεῖ γαλήνη κατοικεῖ,
ἐκεῖ ὁ ζέφυρος γλυκὺ
διὰ τῶν φύλλων ψάλλει.
Ὁ ρύαξ, ὄφις ἀργυροῦς,
τοὺς πολυκάμπτους γύρους
ἑλίσσ’ εἰς τάπητας χλωρούς,
καὶ ἄδων ἀπαντᾷ ὁ ροῦς
πρὸς ἄδοντας ζεφύρους.
Βέλους ὀξύτερους χωρεῖ
τὸ πλοῖον πρὸς τὸν κόλπον·
καὶ τὸ προπέμπουσι χοροὶ
νηχόμενοι καὶ ζωηροί,
μετ’ ἰαχῶν εὐμόλπων.
Ἐγγύς, μακράν, εἰς τ’ ἀνοικτά,
ἐκ σκοτεινοῦ πυθμένος,
ὄντ’ ἀναδύονται φρικτά,
ὅσα πλωτά, ὅσα νηκτά,
καὶ πᾶν ἐνύδρων γένος.
Τὸ κῦμ’ ἀφρίζον ἡ οὐρὰ
τῆς ἱπποκάμπης πλήττει.
Φυσῶσ’ εἰς ὕψος τὰ νερά,
καί, βαρεῖς ὄγκοι, σοβαρὰ
προβαίνουσι τὰ κήτη.
Βάλλουσιν ἔρωτες ὁ εἷς
τὸν ἄλλον μὲ κογχύλας·
καὶ παίζουσαι μετὰ βοῆς,
ἡ Ναϊὰς κ’ ἡ Νηρηΐς
διώκουσιν ἀλλήλας.
Σειρῆνα φέρων ὁ δελφὶν
ὁρμᾷ ἐν τῶν ἀδύτων,
καὶ προκαλεῖ τὴν ἀδελφὴν
εἰς τοῦ ἀφροῦ τὴν κορυφὴν
ὀχούμενος ὁ Τρίτων.
Σεμνὸς ὁ θίασος σοβεῖ,
ὡς φέρεται ὁ κέλης,
εἰς συνοδίαν εὐσεβῆ·
καὶ ὕμνος ἀντηχεῖ, «Εὐοὶ
εὐάν, υἱὲ Σεμέλης!»
Ἡ τρόπις ἤγγισε τὴν γῆν,
καὶ οἱ θαλασσομάχοι,
τρόμου ἐκπέμψαντες κραυγήν,
ἐπήδησαν καὶ εἰς φυγὴν
ἐρρίφθησαν ἐν τάχει.
Φεύγουσ’ εἰς βράχους, εἰς κλειστὰς
δασώδεις νάπας, ὅτε…
ὤ! τὰς ἁλύσεις ὡς κλωστὰς
συντρίβουσι καὶ τοὺς ληστὰς
διώκουσ’ οἱ δεσμῶται!
Φθάνουσι, ρίπτουσι πρηνεῖς
εἰς γῆν τοὺς ἀτιθάσσους,
ἐργάται φοβερᾶς ποινῆς·
καὶ σχίζουσιν εὐθυτενεῖς
σκυτάλας ἐκ τοῦ δάσους.
Πᾶσα πληγὴ αἱματηρὰ
ὡς ξίφους καταβαίνει.
Ἔχουσι νεῦρα σιδηρᾶ.
Δὲν εἶναι ἄνθρωποι, οὐρὰ
τὸ νῶτόν των περαίνει.
Καὶ ἐκαθέσθ’ ὑπὸ φηγὸν
πυκνὴν ὁ νεανίας,
ἀπαθὴς μάρτυς τῶν πληγῶν,
καὶ ἀποστρέφων τῶν κραυγῶν
τὸ οὖς τῆς ἐσπλαγχνίας.
Τὸ δρᾶμα τὸ πρὸ τῶν ποδῶν
μετ’ ὀφθαλμοῦ ὀργίλου
στιγμὴν καὶ μόνην προσιδών,
εἰς τὴν γλυκεῖαν συνοδὸν
τὰ βλέμματα προσήλου.
Ἀλλ’ ὡς τὴν εἶδε νὰ θρηνῇ
κατακειμέν’ εἰς ἄνθη,
καὶ ἡ εὐαίσθητος γυνὴ
πρὸς ξένους πόνους νὰ πονῇ,
τὸ βλέμμα του ὑγράνθη.
Καὶ ἔνευσε, καὶ εὐμενὴς
παρέδειξεν ἡ χείρ του
ὅπου ἡ ράβδος τῆς ποινῆς,
ραγδαία πίπτουσ’, ἀπηνής,
τὰ νῶτά των ἐκύρτου.
Ἐξαίφνης τί μεταβολὴν
ἡ κόρη πάλιν βλέπει
εἰς τῶν κακούργων τὴν φυλήν!
Ἔχουσ’ ἰχθύος κεφαλήν,
καὶ εἰς τὸ σῶμα λέπη.
Ἔχουν οὐρὰν ἀντὶ ποδῶν,
καὶ εἰς δελφίνων σχῆμα
μεταποιοῦνται βαθμηδόν,
καὶ σώζετ’ ἕκαστος πηδῶν
εἰς τὸ παφλάζον κῦμα.
Ἄστατον χρῆμα ἡ γυνὴ
ὡς ὁ ἀὴρ ὁ πνέων.
Ἀντὶ εὐγνώμων νὰ φανῇ,
τὶ ἔχει αὕτη νὰ θρηνῇ
προσβλέπουσα τὸν νέον…
«Ὤ! λέγει, ὁ θαυματουργὸς
συμπλήρωσον τὸ θαῦμα.
Φεῦ! βλέπω. Βλέπω ἐναργῶς!
Δός μοι τὸ ὕδωρ τῆς Στυγός,
θανάτου δός μοι τραῦμα.
»Σὺ ὁ πλάσματ’ ἀλλοιῶν,
τὴν πλάσιν μεταπείθων,
σὲ ἱκετεύω ὡς Θεόν,
τὸ στῆθος τοῦτο ἐλεῶν,
μετάβαλον εἰς λίθον.
»Καὶ ἔστω μοι καταφυγὴ
ὁ τελευταῖος ὕπνος,
καὶ τῆς καρδίας ἡ σιγή·
ἢ δὸς νὰ γίνω ἡ πηγὴ
ἡ κλαίουσα ἀγρύπνως.
»Θεν’ ἀναβῇς εἰς οὐρανόν,
καὶ μόνη θὰ πλανῶμαι
εἰς τὸ ἀπέραντον κενόν,
τὸν ἥλιον τὸν σκοτεινὸν
διὰ νὰ καταρῶμαι.
»Ἦλθες, σὲ εἶδα, καὶ χαρᾶς
κατεπληρώθ’ ἡ φύσις.
Ἄστρον τοῦ βίου μου, περᾷς.
Πρὶν δύσης μὴ μὲ παρορᾶς.
Δὸς θάνατον πρὶν δύσῃς.
»Ἐρρόφησα ὅ,τι γλυκὺ
τῆς κύλικος τοῦ βίου
σταγόνα ἔρωτος· ἀρκεῖ.
Τὶ ἂν ὁ βίος διαρκῇ
αἰῶνας μαρτυρίου;
»Σὺ ὁ Θεὸς θὰ κατοικῇς
ἐπάνω τοῦ αἰθέρος,
ὅπου ὁ βίος ὁ γλυκύς,
αἱ τέρψεις αἱ διηνεκεῖς,
τῶν Θεαινῶν ὁ ἔρως.
»Ταχὺς δὲ τάφος εἰς ἐμὲ
καὶ αἰωμία λήθη.»
»Εἰς σὲ ἀθάνατοι στιγμαὶ
καὶ ἐπουράνιοι τιμαί»,
ἐκεῖνος ἀπεκρίθη.
»Τί πρὸς ἐμὲ καὶ οἱ Θεοὶ
καὶ ἡ ἀθανασία;
Ἀθανασία μου σὺ εἶ.
Μακράν σου ἡ μακρὰ ζωὴ
μακρὰ ἀπελπισία.
»Ἢ θεν’ ἀπέλθῃς μετ’ ἐμοῦ
πλησίον τῶν Μακάρων,
ἢ εἰς τοῦ μαύρου ποταμοῦ
τὸ ρεῦμα πλέοντας ὁμοῦ
θὰ μᾶς δεχθῇ ὁ Χάρων.
»Πλὴν θάρρει. Μετὰ τῶν Θεῶν,
ὅπου τὸ θάλλον θέρος,
ὅπου ὁ ἄδυτος αἰών,
καὶ ὅπου φῶς χωρὶς σκιῶν,
χωρὶς δακρύων ἔρως,
»Ἐκεῖ τὸ κάλλος σου θ’ ἀνθῇ
μετὰ τῶν λαμπροτέρων·
κ’ ἡ κόμη αὕτη ἡ ξανθὴ
εἰς τοὺς αἰθέρας θ’ ἁπλωθῇ
ὡς πλόκαμος ἀστέρων.»
Γῆ, οὐρανός, τὸ πᾶν γελᾷ
ἐνόσῶ τῇ ὡμίλει·
καὶ εἰς τὰ χείλη τ’ ἀπαλὰ
εἰς μέθην ἔρωτος κολλᾷ
τ’ ἀμβρόσιά του χείλη.
Ἡ νέα κόρ’ ἰλιγγιᾷ,
τῆς γῆς ἐκλείπ’ ἡ θέα.
Τὴν περιέβαλε σκιά,
καὶ εἰς τὸν Ὄλυμπον Θεὰ
ἐνεθρονίσθη νέα.
Φωνὴ ἠκούσθη ν’ ἀναβῇ
ἐκ λόφων καὶ θαλάσσης
καὶ ἔψαλλεν· «Εὐὰν εὐοί!
Τοιαύτ’ ἡ θεία ἀμοιβὴ
κ’ αἱ τῶν Θεῶν κολάσεις!»