Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

         

                                                          Ι.

                                           ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

                                                            

  Κάθε τί πού δημιουργείται,δημιουργείται πάνω σε μιά καταστροφή.Η ίδια φωτιά που καταστρέφει η ίδια είναι που δημιουργεί.Για ο,τιδήποτε χτίζεις πρέπει να έχεις συντρίψει κάτι άλλο.Η φωτιά που αποτεφρώνει ο,τι σαθρό και απεχθές η ίδια είναι που δημιουργεί κάστρα αλώβητα και αδιαπέραστα τείχη.Το πνεύμα πού θέλει ν αναγεννηθεί,πρέπει πρώτα νά σκοτώσει ότι άσχημο και αδύναμο κουβαλάει μέσα του.Πρέπει να περιφρονήσει ό,τι υπάρχει μέσα τού πού περιφρονεί τόν εαυτό τού.Γιά νά γεννηθεί ό Ανώτερος Εαυτός μάς πρέπει νά πεθάνει ή Αδυναμία.Οί μεγαλύτερες δημιουργίες είναι θεμελιωμένες σέ τρομερές συντριβές.Η υψηλότερη τέχνη είναι ή χειρότερη παραμόρφωση της σύλληψης.Τα ωραιότερα ποιήματα γράφτηκαν με Αίμα από τό κέντρο τήε Ψυχής.Οί σπουδαιότερες νίκες υπήρξαν οί χειρότεροι όλεθροι.Η πιό μεγάλη καί επικίνδυνη φωτιά είναι ή αυτοδημιούργητη φωτιά.Εκείνη πού γεννήθηκε γιά νά καταστρέψει,να σβήσει καί νά ξαναγεννηθεί. 

                                                             ΙΙ

                                                  Η Δημιουργία

  Ή Δημιουργία,λοιπόν, είναι πάντοτε άρρηκτα δεμένη με την Καταστροφή.Αυτή είναι ή προϋπόθεση και συνάμα το αποτέλεσμα οποιασδήποτε μορφής Δημιουργίας.Γιά ό,τιδήποτε θέλει κανείς να δημιουργήσει θα πρέπει να είναι προετοιμσμένος για την επερχόμενη Καταστροφή.Ό Δημιουργός δεν πρέπει να φοβάται,πρέπει να είναι  ικανός να συντρίψει ό.τι απαιτείται να συντριβεί χάριν αυτού πού πρέπει να  δημιουργηθεί,χωρίς δεύτερη σκέψη.Ή επιδεξιότητα του οφείλει να είναι πρωτίστως καταστροφική,για να γίνει ουσιαστικά δημιουργική.

  Εκείνος πού δημιουργεί ,ενώ σε πολλές περιπτώσεις,όταν δηλαδή θέλει να δημιουργήσει ένα καθαρά υλικό αντικείμενο,καταστρέφει μόνο το υλικό πού χρησιμοποιεί,στις περισσότερες των περιπτώσεων επιτελεί Καταστροφή πνευματική,Καταστροφή Ιδεών. Τι σημαίνει,όμως ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξη κανενός είδους Δημιουργία ,δίχως  Καταστροφή;Ποια είναι ή φύση της Καταστροφής αυτής,ή υφή της;Ποια είναι ή σύνδεση αυτών των δύο Δυνάμεων στην πράξη;

  Σε πρώτο επίπεδο ό  τεχνίτης,πού χειρίζεται και μορφοποιεί την ύλη,για να δημιουργήσει ένα αντικείμενο,κατ’ Ανάγκην καταστρέφει έν μέρει το υλικό του.Γιά παράδειγμα ό σιδηρουργός περνώντας μέσα από τη φωτιά το υλικό του για να το μορφοποιήσει κατστρέφει την αρχική του σύσταση και το αρχικό του σχήμα κι έτσι επέρχεται ή επιδιωκώμενη μεταμόρφωσή του.Όταν αυτό που δημιουργείται έχει  καθαρά υλική υπόσταση κι από το δημιουργούμενο αντικείμενο απουσιάζει εντελώς ή φαντασία(πχ περιπτώσεις αντιγράφων),καταστρέφεται μόνον μέρος του υλικού.Αυτό πού θα μπορούσαμε,μάλλον,να ονομάσουμε ‘’πνευματική Καταστροφή’’ ξεκινάει με τη φαντασία και την πρωτοτυπία κι ύστερα πιά μπαίνουμε στα πεδία της Τέχνης.Όσο περισσότερο εκλεπτισμένη είναι ή Ιδέα,όσο πιο υψηλή είναι ή σύλληψη,τόσο μεγαλύτερη είναι ή Καταστροφή πού συντελείται.Ή ίδια ή αποτύπωση μιάς Ιδέας πάνω στο υλικό,αποτελεί ήδη τη χειρότερη παραμόρφωση της Σύλληψης.Ένας γλύπτης ,για παράδειγμα,αποτυπώνοντας πάνω στο μάρμαρο την Ιδέα πού συνέλαβε,πολύ λίγο από την αρχική του σύλληψη θα μπορέσει να μεταφέρει στο τελικό έργο του.

  Λιγότερο πιστά θα δυνηθεί ν’  αποτυπώσει  την Ιδέα του ένας λογοτέχνης.Αυτός προσπαθεί να κάνει τις Ιδέες και τά Συναισθήματα,τά Βιώματα και τις σκέψεις του απλές λέξεις.Πόση άραγε από την αίσθηση της αρχικής Σύλληψης του μένει,για να μεταδοθεί στους αναγνώστες ή τους ακροατές του έργου του;Ίσως κάποτε μόνο ένα πολύ μικρό σπέρμα πού όμως τελικά χάνεται στις άλλες Ψυχές,για να γεννήσει άλλες Ιδέες.Ίσως αυτές είναι καμιά φορά σπουδαιότερες,αλλά ,ακριβώς γι’ αυτό,ή Αρχική Ιδέα απαιτείται να έχει καταστραφεί ολοσχερώς.

  Αλήθεια,για ποιό άπ’ όσα δημιουργεί ό άνθρωπος δεν απαιτείται  να κατστρέψει κάτι άλλο,όταν ακόμα και για να γεννηθεί ένα αστέρι στο Σύμπαν απαιτείται ή πύρινη Καταστροφή της ύλης πού θα το αποτελέσει;

  Θα μπορούσαμε ίσως να ισχυριστούμε ότι για τη δημιουργία ενός κήπου δεν είναι ανάγκη να καταστραφεί τίποτα.Κι όμως!Κι εδώ Βία και Καταστροφή απαιτείται!Καί δεν μιλώ για τη συνειδητή Βία πού ασκεί κανείς  σκάβοντας τη γή για να σπείρει.Μιλώ για την άλλη Βία,την αγωνία,την μυστική,αυτοκαταστροφική  του σπόρου κίνηση για να μπορέσει να δημιουργήσει το φυτό τον ίδιο του τον εαυτό.Ή φροντίδα λοιπόν του σπόρου για να βλαστήσει έν αγνοία μας οδηγεί ακριβώς στην Καταστροφή του.Από το πρώτο σκίρτημα ως τη στιγμή πού θα αναπτυχθεί πλήρως,το φυτ’ο θ’ αρχίσει μια διαδικασία καταστροφική αρχικά για τον ίδιο το σπόρο και στη συνέχεια όσων υλικών περιβάλλουν τις ρίζες του φυτού.

  Αν,λοιπόν,ή Δημιουργία είναι αναγκαστικά και καθολικά συνυφασμένη με την Καταστροφή,δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό για τη Δημιουργία του ανθρώπινου χαρακτήρα,καθώς και για τη Δημιουργία των Νέων Ιδεών και Αξιών.Αυτού του είδους την Συνειδητή Δημιουργική Καταστροφή θα μελετήσουμε στη συνέχεια..

                                                        ΙΙΙ.

                              

                                             Αυτοδημιουργία

  Ή εξελικτική διαδικασία της προσωπικότητας ενός ανθρώπου,ή  διαμόρφωση του χαρακτήρα του βασίζεται κυρίως στις εμπειρίες πού αυτός αποκομίζει κατά τη διάρκεια της ζωής του.Κι,αφού αυτές καθορίζονται κυρίως από τη συμβίωση και την αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους,ό καθοριστικότερος παράγων για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι ό περίγυρός του.

  Καταρχάς,τά πρώτα χρόνια οί εμπειρίες αυτές είναι αναγκαστικές και προκύπτουν από τις συνθήκες και τις επιλογές  των ανρώπων από τους οποίους καθένας,ως μωρό, εξαρτάται.Αργότερα ό άνθρωπος αποκτά τη δυνατότητα επιλογής και πλέον  τά βιώματα και οί εμπειρίες του αρχίζουν να καθορίζονται και από τις επιλογές του,οί οποίες κάποια στιγμή θα φτάσουν να είναι το ήμισι της πορείας του.Ταυτόχρονα αρχίζει κι αυτός ως μέρος του περίγυρου των άλλων,με τις επιλογές του να τους επηρεάζει κι ό ίδιος.

  Αρχικά τά βιώματά μας είναι το μοναδικό πράγμα που μας χαράζει την προσωπικότητα.Αργότερα αρχίζουμε να αποκτούμε θεωρητικές γνώσεις οί οποίες επίσης  καθορίζονται από αυτούς,από τους οποίους εξαρτώμαστε κι,ως έκ τούτου,διαφέρουν κατά την ποσότητα και την ποιότητά τους από άνθρωπο σε άνρωπο,αναλόγως της πνευματικής ποιότητος του περίγυρού μας κι αυξάνονται με το πέρασμα των χρόνων,ιδιαίτερα αφότου το παιδί στέλνεται στο σχολείο.Ώς εκεί  ό χαρακτήρας διαμορφώνεται ασυναίσθητα από τον άνθρωπο κι εξελίσσεται αναγκαστικά.Διαμορφώνεται είτε προς το ανώτερο,είτε προς το χυδαιότερο.Οί συνθήκες και οί εμπειρίες του εξακολουθούν να τον διαμορφώνουν .

  Κάποιοι συνεχίζουν ως το τέλος αυτόν τον ασυναίσθητο κι αναγκαστικό δρόμο.Όμως πάντοτε,προχωρώντας σ’ έναν δρόμο,αφήνεις τον ίδιο το δρόμο πίσω.Εξελισσόμενος ως προσωπικότητα αφήνεις κομμάτια δικά σου πίσω.Ή διαδικασία Δημιουργίας αυτού πού ονομάζεις ‘’εαυτό σου’’ είναι ταυτόχροναα και ή Καταστροφή του.Όσοι,λοιπόν,συνεχίζουν να προχωρούν κατ’ αυτόν τον τρόπο και αναγκαστικά,δεν έχουν συνήθως συνείδηση της Δημιουργίας πού συντελείται μέσα τους,άρα ούτε της Καταστροφής τους.Έτσι, ή Καταστροφή αυτή ,τους πονάει λιγότερο,γιατί δεν την έχουν προκαλέσει οί ίδιοι συνειδητά.

  Ό Ανθρωπος πού ό ίδιος με συνείδηση δημιουργεί τον εαυτό του,αυτός οφείλει να είναι θαρραλέος και να έχει τρομερό ψυχικό Σθένος,ώστε να μην συντριβεί ολοσχερώς κι ανώφελα.Οφείλει ύστερα να αποκτήσει αρκετή αυτοκυριαρχία,ώστε να είναι σε θέση να δίνει εντολές στον εαυτό του και να υπακούει σε αυτές.Μέ τέτοια Ισχύ δημιουργεί κανείς τον Ανώτερο Εαυτό του κατατροπώνοντας διαρκώς την Αδυναμία του πού συνεχώς φυτρώνει  κι αυξάνεται,ως οί κεφαλές τής  Λερναίας Ύδρας.

  Αυτός ό άνθρωπος κλήθηκε κάποτε να κάνει  μιάν πολύ μεγάλη και καθοριστική ,για την από κεί και πέρα πορεία του,επιλογή.Νά επιλέξει ανάμεσα στο να συνεχίσει να πορεύεται αφημένος μόνο στα χέρια της Μοίρας του και στις συνήθειες του πλήθους ή να πορευτεί με όλες του τις Δυνάμεις κι όσο Βούληση διαθέτει προς την ίδια τη Συντριβή του.Κι επέλεξε τη γοητεία μιάς ζωής γεμάτης περιπέτειες και κινδύνους μέσα από το δύσκολο δρόμο της Γνώσης του Εαυτού και της Ενσυνείδητης Πορείας.

  Αυτός,ό Δημιουργός του Εαυτού του,αυτός είναι ό Δημιουργός Νέων Αξιών,ό Συνειδητός Καταστροφεύς.

                                            ΙV.

                           Συνειδητή Καταστροφή

Ό Συνειδητός Καταστροφεύς έχει πρωτίστως υπάρξει  Δημιουργός του Εαυτού του και τις Κυρίαρχεις Ιδέας του και καλείται πιά να δημιουργήσει νέες Αξίες, ν’ ανοίξει νέους δρόμους βασιζόμενος σ’ αυτήν την Ιδέα.Ακριβώς τέτοιοι είναι οί Εξαιρετικοί Άνθρωποι,αυτοί πού τόλμησαν να χαράξουν τη ροή της Ιστορίας με κάθε τίμημα.

  Για να δημιουργήσει κανείς νέες Αξίες,θα πρέπει να καταστρέφει τις κατεστημένες Αξίες πού τόσο έχουν συνηθίσει οί άνθρωποι και,καταρχάς να απαλλαγεί ό ίδιος από τη συνήθεια πού πάντοτε δρά με ύπουλο τρόπο.Δέν είναι δυνατόν νά χτίσεις κάτι πάνω σ’ ένα ετοιμόρροπο κτήριο,ούτε όμως και να χρησιμοποιήσεις έκ νέου τά ίδια  θεμέλια πού στήριζαν ό,τι  βρισκόταν πρίν εκεί πού θέλεις νάορθώσεις τον πύργο των Ιδεών σου.Έτσι και οί νέες Αξίες θα πρέπει να βρούν καθαρό έδαφος για να ριζώσουν.Καί μόνον ό Δημιουργός έχει το δικαίωμα του΄Καταστρέφειν,γιατί μόνον αυτός γνωρίζει τη φύση και τη σημασία  της Καταστροφής.

  Πρέπει αυτός να διέπεται από το απαιτούμενο Θάρρος και την αδιαφορία,για το αν ό ίδιος θα κινδυνέυσει,αν τελικά ό ίδιος είναι αυτός πού ολοσχερώς θα συντριβεί,χάριν  της Κυρίαρχης Ιδέας του.

  Να επιθυμεί την Καταστροφή όλων των κάτ’ αυτόν κακώς κειμένων,όλης της Αθλιότητας πού μπορεί να αντιληφθεί,ώστε να χτίσει στη θέση τους νέες Ιδέες και νέους Κόσμους,υποκινούμενος από τη γνώση του απλού γεγονότος ,ότι δεν αρκεί να πετροβολείς τά φύλλα ενός δέντρου για να το ρίξεις,αλλά απαιτείται ή Καταστροφή του από τη ρίζα.Ό ίδιος ύστερα όταν έχει δημιουργήσει μιάν Ιδέα κι απογοητευτεί από αυτήν πρέπει να έχει το σθένος να την συντρίψει,χωρίς κανέναν ενδοιασμό και να χτίσει από την αρχή μια καινούρια.Τό ίδιο θάρρος,την ίδια Δύναμη πρέπει να καταφέρει να βρεί και στη ζωή του,να είναι  έτοιμος,ανά πάσα στιγμή,να τά γκρεμίσει όλα έκ θεμελίων υποκινούμενος μόνο από τη φλόγα της Κυρίαρχης Ιδέας του,χωρίς να  πτοείται από την επερχόμενη Καταστροφή.

  Ό Δημιουργός γνωρίζει έκ των προτέρων ότι θα συντριβεί και πορεύεται μαινόμενος,σαν θύελλα προς τη Συντριβή του.Οί Μεγάλες Συντριβές είναι ίδιον των Εξαιρετικά Τολμηρών.Λίγοι έχουν το Σθένος να δούν τη Ζωή τους σαν ένα σύντομο φλεγόμενο μονοπάτι και να τά βάλουν με το χρόνο,με τον Κόσμο και με τις συνήθειες ,τις Αξίες,την ηθική των πολλών.Χάρις σ’ αυτούς όμως ή Ιστορία κι  ό ενθάδε Κόσμος δεν παραμένουν στάσιμα . . . . . .

Σεμέλη