Αταξική Δημοκρατία και Οικουμενικός Ουμανισμός στον 21 ο Αιώνα. [ΙI]

Κώστας Λάμπος

Του κ. Κώστα Λάμπου, Διδάκτορα στο Freie Universität Berlin. Από το συλλογικό Έργο με τίτλο “Η Άμεση Δημοκρατία στον 21 ο Αιώνα” [εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, έκδοση 2013, σελίδες 162-178]. Άλλο ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ άρθρο!! Λόγω της μεγάλης έκτασης του άρθρου θα δημοσιευτεί σε συνέχειες. Το πρώτο μέρος του άρθρου διαβάστε το εδώ.

2. Αταξικότητα.

Όπως είδαμε, η ανθρωπότητα ξεκίνησε με τη μορφή των μικρών αταξικών κοινοτήτων-κοινωνιών το μεγάλο ταξίδι της προς την κοινωνική ισότητα και την ισοκατανομή και ποτέ δεν απομακρύνθηκε από την αφετηρία της, πασχίζοντας να επαναφέρει την αταξικότητα της με κάθε ευκαιρία και σε πιο ολοκληρωμένη μορφή, αντίστοιχη στις κάθε φορά καινούργιες συνθήκες και δυνατότητες.

Η κοινωνική ανισότητα δεν είναι ένα κάποιο φυσικό φαινόμενο και δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη φυσική διαφορετικότητα, όπως είναι το χρώμα του δέρματος, το ύψος, το βάρος, η σωματική ρώμη, η πνευματική ωριμότητα και η ατομική ευφυΐα. Όλα αυτά τα ανθρώπινα γνωρίσματα υπήρχαν από τότε που οι αρχάνθρωποι συγκρότησαν ομάδες και κοινότητες στο πλαίσιο των οποίων συνειδητοποίησαν την κοινωνική υπόσταση τους και αποφάσισαν πως, για να επιβιώσουν και να ζήσουν καλύτερα, θα πρέπει να είναι ίσοι στο μοίρασμα της τροφής ακόμα και όταν για φυσικούς ή συγκυριακούς λόγους η προσφορά τους είναι άνιση.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Τι συνέβη και η ισότητα, που χαρακτήριζε τις ανθρώπινες κοινωνίες για εκατομμύρια χρόνια, μετατράπηκε σε ανισότητα, δηλαδή σε ανειρήνευτο κοινωνικό πόλεμο; Η απάντηση είναι σαφής και κατηγορηματική και παραπέμπει στην με τη βία των όπλων, των θεσμών και των οικονομικών δομών επιβληθείσα ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, η οποία εισάγει τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας και διασπά την κοινωνία σε τάξεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, με αποτέλεσμα την άνιση κατανομή του κοινωνικού πλούτου, πράγμα που σημαίνει ανισότητα στις ευκαιρίες, στα δικαιώματα, στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας, στην ευτυχία.

Δεν είναι μόνο η ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά και η ζωή του καθενός μας γεμάτη από παραδείγματα, εμπειρίες και γνώση πως η ανισότητα που συσσωρεύει αμύθητο πλούτο σε μια μικρή μειονότητα και ασύλληπτη φτώχεια στην αποφασιστική πλειονότητα της ανθρωπότητας είναι συνώνυμο της κοινωνικής αδικίας, της ανελευθερίας, της βίας, του εγκλήματος, της αλλοτρίωσης και συνακόλουθα η αποκλειστική πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Γι' αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σπρώχνουν ασταμάτητα με τους αγώνες τους την εξέλιξη προς τη δημιουργία των υλικών προϋποθέσεων για την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία μέχρι τη σημερινή εποχή, όπου η επιστήμη, η τεχνολογία και ο πολιτισμός μπορούν να ανατρέψουν τα τελευταία μεγάλα εμπόδια για την κατάργηση του εξουσιαστικού κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, την κατάκτηση της κοινωνικής ισότητας με την καθιέρωση σχέσεων κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και την οικοδόμηση της άμεσης δημοκρατίας παντού, στην οικονομία, στην κοινωνία και στον πολιτισμό.

Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία οι αντικειμενικές συνθήκες δεν ήταν τόσο ώριμες για την αποκατάσταση της κοινωνικής ισότητας, γιατί ποτέ άλλοτε το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, ανθρώπινου δυναμικού, επιστημονικής γνώσης, ψηφιακής τεχνολογίας, αυτοματισμού και πολιτισμού δεν μπορούσε να εξασφαλίσει στην εργαζόμενη ανθρωπότητα τον αναγκαίο ελεύθερο χρόνο για να μπορεί να διαχειριστεί η ίδια την παραγωγή και την κατανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου με κριτήριο την καθολική ευημερία, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, την ισορροπία μεταξύ Φύσης και κοινωνίας και τη φροντίδα για τις μέλλουσες γενιές. «Ημακροχρόνια εμπειρία ισότητας διαμόρφωσε το παρελθόν μας. Παρά τη φαινομενική προσαρμογή μας στη ζωή σε ιεραρχικές κοινωνίες και παρά τη ζοφερή κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε πολλά μέρη του κόσμου, υπάρχουν σημάδια που δείχνουν πως η ανθρωπότητα διατηρεί ένα βαθιά ριζωμένο αίσθημα ισότητας, μια βαθιά ριζωμένη δέσμευση στον κανόνα της αμοιβαιότητας, ένα βαθιά ριζωμένο... αίσθημα κοινότητας». Αν αυτό το συμπέρασμα της επιστήμης της κοινωνικής ανθρωπολογίας είναι, και είναι, σωστό, τότε δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο διαχρονικός αγώνας για την Κοινωνική Ισότητα αποτελεί την "Ιστορική σταθερά" του κοινωνικού γίγνεσθαι και συνεπώς η Άμεση Δημοκρατία είναι καταγραμμένη στο DΝΑ της ανθρωπότητας και ως τέτοια νοείται:

 • Ο Δημόσιος Χώρος, στο πλαίσιο του οποίου Πολιτεία είναι όλοι ανεξαίρετα οι Πολίτες που επιλέγουν να συνδιαμορφώνουν το κοινωνικό τους Είναι και την Πολιτική τού Εμείς, να αυτο-πραγματώνονται σε σχέση αμοιβαιότητας ως Εγώ και ως Εμείς και να δημιουργούν τον δικό τους διαχρονικά δυναμικό Πολιτισμό. Δημόσιος χώρος με αυτήν την έννοια έπαψε να υπάρχει από την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας, του κράτους και της πατριαρχικής οικογένειας, από τότε δηλαδή που ο ιδιωτικός χώρος εκτοπίζει τον δημόσιο χώρο και αποφασίζει αυθαίρετα για το σύνολο της οικογένειας, της κοινότητας, του δήμου και της κοινωνίας συνολικά. Η ατομική ιδιοκτησία, ως ατομική και ταξική εξουσία, θρυμμάτισε τον κοινοτικό-κοινωνικό-κοινοκτησιακό δημόσιο χώρο σε πολλούς ανταγωνιζόμενους ιδιωτικούς χώρους που επιβάλλουν τη συγκυριαρχία τους πάνω στην κοινωνία με διάφορους κατά καιρούς τύπους ταξικής εξουσίας, τους οποίους για ευνόητους λόγους τους βάφτιζαν και συνεχίζουν να τους βαφτίζουν 'δημοκρατία'. Ο δημόσιος χώρος είτε υπάρχει ως ικανότητα διαχρονικής αυτοθέσμισης, αυτοδιαχείρισης, αυτοδιεύθυνσης και αυτοπραγμάτωσης μιας χωροχρονικά προσδιορισμένης κοινωνίας και όσο αυτή διαθέτει αποκλειστικά και ορίζει άμεσα η ίδια τους υλικούς όρους της ύπαρξης της, είτε δεν υπάρχει. Κάτι διαφορετικό και ενδιάμεσο δεν είναι δημόσιος χώρος, αλλά 'δημόσια' παράσταση ατομικής, ταξικής, ιμπεριαλιστικής εξουσίας. 

• Η κοινοκτημοσύνη πάνω στα μέσα παραγωγής, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημόσιος χώρος και συνεπώς άμεση δημοκρατία, αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ανασύσταση του δημόσιου χώρου. Κοινοκτημοσύνη, όμως, ως ατομική ακτημοσύνη και ως κοινωνική ισοκτησία και αντικειμενικά ως κοινοχρησία όλων των υλικών όρων της ατομικής και κοινωνικής ύπαρξης. Κοινοκτημοσύνη πλούτου και πραγμάτων υλικών και άυλων, για να ανήκουν όλα σε όλους και τίποτα σε κανέναν, που σημαίνει καθολική ισότητα, ίσες και ελεύθερες ευκαιρίες συμμετοχής στη δημιουργία του κοινωνικού πλούτου και του πολιτισμού, ανάλογα με την προτίμηση, το ταλέντο, τις δεξιότητες και τις ανάγκες του καθενός. Κοινοκτημοσύνη, η οποία ολοκληρώνεται ως καθολικό δικαίωμα για την ανάλογη με τις ανάγκες ισοκατανομή των αγαθών, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ο δημόσιος χώρος και συνεπώς καμιά ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία και ισηγορία δεν είναι δυνατή. Κοινοκτημοσύνη στο εσωτερικό ολόκληρης της κοινωνίας και για όλους ανεξαίρετα τους Πολίτες και όχι ως εταιρική, ταξική, κομματική και συνεπώς ως αντικοινωνική κοινοκτημοσύνη. Κοινοκτημοσύνη με την έννοια της απόλυτης και καθολικής αντίθεσης στο δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, το οποίο στην πραγματικότητα οδηγεί την αποφασιστική πλειονότητα της κοινωνίας-ανθρωπότητας στη βίαιη, στρεβλή και απαξιωτική συμμετοχή στη διαμόρφωση του πλούτου και του πολιτισμού, στην αποξένωση και στον απόλυτο αποκλεισμό από το δικαίωμα της απόλαυσης τους, πράγμα που σημαίνει στέρηση του δικαιώματος της αξιοπρέπειας και της ύπαρξης, με αποτέλεσμα η ατομική και επικουρικά η κρατική και η λεγόμενη δημόσια ιδιοκτησία να συσσωρεύεται στα χέρια των λίγων και να καταλήγει ως αλλο-τριωτική και βάρβαρη εξουσία των λίγων μεγαλοϊδιοκτητών σε βάρος των πολλών μικροϊδιοκτητών και ακτημόνων. Κοινοκτημοσύνη ως υλική βάση της κοινωνικής ισότητας και όχι ως ιδεολόγημα άσκησης ταξικής εξουσίας.

• Η κοινωνική αυτοδιεύθυνση, ως άμεση δημοκρατία παντού, η οποία αποτελεί τη μοναδική εγγύηση της κοινοκτημοσύνης με την έννοια της κοινωνικής ισοκτησίας και της ύπαρξης του δημόσιου χώρου, προϋποθέσεις αναγκαίες και ικανές για τη δημόσια λειτουργία του ενοποιημένου χώρου της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού, πράγμα που σημαίνει την απουσία κάθε μορφής ιεραρχικής εξουσίας, γιατί χωρίς το κοινωνικό αυτεξούσιο είναι αδιανόητη η ύπαρξη της κοινωνικής ισότητας, η ομαλή συνύπαρξη κοινωνίας και Φύσης και εντελώς αδύνατη η καθολική ευημερία, η κοινωνική ειρήνη και η ανθρώπινη ευτυχία. Σήμερα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού συνειδητοποιούν σταδιακά πως η κοινωνική ανισότητα δεν είναι φυσικό φαινόμενο ή κάποια ' θεϊκή' κατάρα, ούτε βέβαια το αποτέλεσμα της δράσης κάποιων άτεγκτων οικονομικών νόμων οι οποίοι άλλωστε βρίσκονται μόνο στα κεφάλια κάποιων καλοπληρωμένων αλχημιστών,  ακαδημαϊκών οικονομοτεχνο-κρατών νεοκλασικής και νεοκεϋνσιανής κοπής, αλλά η φυσική συνέπεια των θεμελιωδών συνταγματικών διατάξεων που κατοχυρώνουν, με την πολύμορφη ταξική βία, θεσμικά, δομικά και λειτουργικά το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της ατομικής και κρατικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, γνωστό και ως 'σύστημα της ελεύθερης αγοράς', που προκαλεί την κοινωνική διάσπαση και συνακόλουθα την κοινωνική ανισότητα, και λειτουργεί αλλοτριωτικά σε βάρος της πλειονότητας του κοινωνικού συνόλου και καταστροφικά σε βάρος της γήινης βιόσφαιρας. Σ' αυτή τη φάση οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού προσπαθούν να ξεπεράσουν τις ιδεολογίες και τα προγράμματα, ακόμα και της παραδοσιακής 'αριστεράς', που υπόσχονται μια καλύτερη, τάχα αριστερή με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας ή του κρατικού καπιταλισμού, διαχείριση του καπιταλισμού, αφού «υποστηρίζοντας την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων εντός του σημερινού συστήματος είναι γιατί δεν θεωρούν πως είναι απαραίτητο να επανιδρυθεί η κοινωνία πάνω σε καινούργιες, ανθρώπινες βάσεις... τα συμφέροντα και η δραστηριότητα της εργατικής τάξης υποτάσσονται στα συμφέροντα και τη δραστηριότητα της αριστεράς, και όχι ανάποδα...   Οι εργάτες του κόσμου (όπως έλεγε ο Eugen V. Debs) έχουν περάσει υπερβολικά πολύ καιρό περιμένοντας να έρθει ένας Μωυσής να τους οδηγήσει μακριά από τη σκλαβιά..., αλλά, εάν μπορεί κάποιος να σας οδηγήσει έξω από αυτήν, μπορεί εξίσου άνετα να σας οδηγήσει και πίσω σε αυτήν'... Οι εργαζόμενοι πρέπει να εμπιστευθούν τη δική τους δυνατότητα να οργανώσουν τις ζωές τους και να επανιδρύσουν μια κοινωνία πάνω σε καινούργιες, ανθρώπινες βάσεις. Οι απόπειρες να εναποθέσουν τη μοίρα τους στα χέρια αστών πολιτικών, ακόμα και αυτών που ανήκουν στην αριστερά, καθιστούν την εργατική τάξη παθητική και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει οποιεσδήποτε απαραίτητες αλλαγές προς το καλύτερο... Έχει έρθει η ώρα να κοιτάξουμε πέρα από τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα και πέρα από το σημερινό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα για να βρούμε λύσεις».

Το επόμενο βήμα είναι η συνειδητοποίηση ότι μπορούν και είναι θέμα χρόνου να αποφασίσουν να αντικαταστήσουν τις καθυστερημένες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις με τις σχέσεις της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στη μορφή της οικονομικής αυτοδιαχείρισης, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας. Αυτή η διαδικασία τρέχει ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα μέσα από τον δημόσιο διάλογο και τη συλλογική πράξη που αποτελεί απόπειρα ανασύστασης του κατεστραμμένου Δημόσιου Χώρου και εμφανίζεται με διάφορες μορφές, όπως:

• Απόπειρες διαμόρφωσης ενός τρίτου τομέα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, που «κινείται μεταξύ αγοράς και κράτους» και προσπαθεί να φτάσει από το «πολιτικά αδύνατο... στο πολιτικά αναπόφευκτο», αλλά τελικά περιορίζεται ως «το σύνολο των οικονομικών, επιχειρηματικών, παραγωγικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, οι οποίες αναλαμβάνονται από νομικά πρόσωπα ή ενώσεις προσώπων, των οποίων ο καταστατικός σκοπός είναι η επιδίωξη του συλλογικού οφέλους και η εξυπηρέτηση γενικότερων κοινωνικών συμφερόντων» για να λειτουργήσει τελικά, και ανεξάρτητα από τις προθέσεις των πρωταγωνιστών του, ως βαλβίδα κοινωνικής εκτόνωσης και όχι ως εναλλακτικό μοντέλο απέναντι στο σύστημα της αγοράς.

• Καταλήψεις κλειστών ή χρεοκοπημένων εργοστασίων που επαναλειτουργούν με σχέσεις αυτοδιαχείρισης της παραγωγής από τους ίδιους τους εργαζόμενους, πρακτική που εφαρμόζεται σε μεγάλη έκταση στη Λατινική Αμερική, προς το παρόν ακόμα σποραδικά στον υπόλοιπο κόσμο και πρόσφατα και στην Ελλάδα με την περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ. [«Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, μέλη και μη του Σωματείου Εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, υπογράφουμε και συμφωνούμε τα παρακάτω: Αναλαμβάνουμε τη λειτουργία του εργοστασίου με όρους πλήρους αυτοδιεύ-θυνσης και εργατικού ελέγχου τόσο των παραγωγικών όσο των διοικητικών δομών του. Βασική και κεντρική αρχή λειτουργίας του εργοστασίου, της διεξαγωγής του αγώνα μας και κεντρικός όρος των μελλοντικών μας σχεδίων είναι η ισοτιμία στη συμμετοχή και στη λήψη των αποφάσεων, η οριζοντιότητα και η άμεση δημοκρατία. Κάθε είδους διάκριση, δυσμενής μεταχείριση, αποκλεισμοί και ετεροκαθορισμοί είναι εκτός του πλαισίου λειτουργίας μας και γίνεται κάθε προσπάθεια για την αποφυγή τέτοιων συμπεριφορών και πρακτικών που θέτουν εμπόδια στο χειραφετητικό μας πρόταγμα. Ανώτατο όργανο αποτελεί η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων. Αυτή συγκροτείται ως όργανο και αποφασίζει τόσο σε γενικό- προγραμματικό επίπεδο, όσο και για ειδικότερα θέματα...», Παίρνουν μπρος οι μηχανές της αυτοδιαχείρισης, εφημερίδα Δράση]. Όμως το μεγάλο πρόβλημα του εγχειρήματος των καταλήψεων είναι πως, αν δεν συμβούν σε μεγάλη κλίμακα και ως συνειδητή επιλογή μεγάλων αντισυστημικών κοινωνικών δυνάμεων, δεν θα αντέξουν και δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν τις ιδιοκτησιακές σχέσεις σε επίπεδο κοινωνίας, οπότε κάποια στιγμή οι πρώην ιδιοκτήτες τους θα γυρίσουν με την άδεια της αστικής δικαιοσύνης και με τη βία της αστυνομίας να τα επαναδιεκδικήσουν, όταν βέβαια ξαναγίνουν κερδοφόρα.

• Συστηματική ανάπτυξη τοπικών, διατοπικών και διεθνών κοινωνικών δικτύων που είναι ανοιχτά και αποσκοπούν στην αδιαμεσολάβητη οργάνωση ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής με κυριότερες μορφές την αχρήματη οικονομία, τις τράπεζες χρόνου, την αλληλεγγύη σε όλες τις πιθανές μορφές της και την αχρήματη ανταλλαγή, τις οικοκοινότητες, τα διάφορα κοινόβια και πολλές άλλες μορφές. Το γεγονός, όμως, πως είναι ανοιχτά δεν σημαίνει πως δεν έχουν αρχές και κανόνες λειτουργίας που τους συναποφασίζουν οι συμμετέχοντες στις συνελεύσεις τους. Όταν, όμως, βρίσκονται υπό τον έλεγχο εκκλησιαστικών και κομματικών κύκλων, τότε λειτουργούν ως προθάλαμοι στρατολόγησης οπαδών και ως υποκατάστατα του απόντος καπιταλιστικού κοινωνικού κράτους και συνεπώς ως μηχανισμοί αστικής φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης, δηλαδή ως εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, πράγμα που ανακουφίζει κύρια το καπιταλιστικό κράτος και τα αφεντικά του.

• Αυθόρμητη ανάπτυξη αυτόνομων κοινωνικών κινημάτων, τοπικών και διεθνών δικτύων πολιτικής διαμαρτυρίας, γνωστών και ως 'αντικαθεστωτικά' ή 'κινήματα της πλατείας' ή 'άμεσης δημοκρατίας τώρα' ή "occupy movement" μερικά από τα οποία αρνούνται συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και το συνυφασμένο μ' αυτόν κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημακαι κινούνται, πέρα από την κοντόθωρη πολιτική της εξουσιαστικής αριστεράς, με στρατηγικό στόχο την άμεση δημοκρατία στην οικονομία και στην κοινωνία.

•  Τη σταθερά αυξανόμενη δημιουργική αξιοποίηση του Διαδικτύου για την ανάπτυξη μιας ενωτικής, ελεύθερης και δημιουργικής παγκόσμιας και χωρίς σύνορα οριζόντιας επικοινωνίας. Πρόκειται για ένα νέο "ά-τοπο, εικονικό δημόσιο χώρο", αλλά και για μια νέα πραγματικότητα η οποία επιτρέπει βέβαια στους 'διαδικτυοκράτες' την παγκόσμια κερδοσκοπική δράση και τη χειραγώγηση του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί να αποκλείσει την επικοινωνία, την ανταλλαγή απόψεων, τη μεταφορά τεχνογνωσίας, τη δημιουργία ελεύθερου λογισμικού και εναλλακτικών δικτύων και τον συντονισμό των «χρηστών» και των δυνάμεων της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε πραγματικό χρόνο. Αυτό το γεγονός, όμως, αλλάζει και τον χαρακτήρα της αντικαπιταλιστικής πάλης, μεταμορφώνει τον προσωπικό υπολογιστή από εργαλείο χειραγώγησης σε όπλο απελευθέρωσης και στη δεύτερη περίπτωση διαμορφώνει σχέσεις συμπληρωματικότητας μεταξύ των τοπικών δημόσιων χώρων και του παγκόσμιου διαδικτυακού δημόσιου χώρου, στο πλαίσιο του οποίου το τοπικό και το παγκόσμιο συνυπάρχουν ως μια νέα, ενιαία, ζωντανή και μαχόμενη πραγματικότητα.

Βέβαια, «το δημοκρατικό αίτημα στον αναδυόμενο οικουμενικό κοινωνικό χώρο είναι το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας κατ' αντίθεση προς την οικονομική-πολιτική ολιγαρχία», αλλά παραμένει αίτημα χωρίς αποδέκτη, όσο από μόνες τους όλες αυτές οι παρεμβάσεις που κινούνται ακόμα ως παράλληλες προσπάθειες δεν μπορούν, κάποιες μπορεί και να μην έχουν καμιά τέτοια πρόθεση, να αχρηστέψουν το καπιταλιστικό σύστημα, πριν αυτό τις αχρηστέψει. Για να καταστεί, όμως, δυνατή η αχρήστευση του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι αναγκαίο να λειτουργήσουν άμεσα ως καταλύτες συνειδητοποίησης αυτής της αναγκαιότητας από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας που υποφέρει αλλά, αποπροσανατολισμένο όπως είναι, δεν γνωρίζει πώς και προς τα πού να κινηθεί. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει όλα αυτά τα κινήματα:

• Να απεγκλωβιστούν από θρησκευτικές, κρατικές, ιδεολογικές, τεχνοκρατικές και κομματικές επιρροές και οικονομικές εξαρτήσεις (γιατί κάποιες από αυτές τις προσπάθειες ενισχύονται άμεσα ή έμμεσα από κρατικά, ευρωπαϊκά, κομματικά και ιδιωτικά ταμεία) και να αναζητήσουν νέες ανοιχτές, ασπόνδυλες, αντιιεραρχικές, αντιαυταρχικές και ανυπονόμευτες μορφές συλλογικής δράσης που θα ξεδιπλώνονται σαν άσβεστη πυρκαγιά και σαν δημιουργικό πάθος και θα αναπαράγονται συχνά και ασταμάτητα, όπως όλοι οι πολυκυτταρικοί οργανισμοί, μέχρι να καλύψουν όλο τον κοινωνικό, δημόσιο χώρο και να εκτοπίσουν ό,τι τα απαξιώνει.

• Να συμφωνήσουν να ακολουθήσουν μια αυτόνομη, ενωτική, αλληλέγγυα και συγκλίνουσα πορεία, η οποία αποτελεί τη μοναδική εγγύηση για να αντιμετωπίσουν την εχθρότητα του συστήματος, για να αντέξουν στη δοκιμασία του χρόνου, για να αποδείξουν την ανωτερότητα των κοινωνικών μορφών ισότιμης και αλληλέγγυας συνεργασίας.

• Να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν την υπόλοιπη απληροφόρητη ή/ και παραπληροφορημένη κοινωνία να βγει από την παθητικότητα της και να μπει ως συνειδητή και συμπαγής κοινωνική δύναμη στον αγώνα ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και με την ορμή ενός Νέου Ουμανιστικού Διαφωτισμού να δημιουργεί ασταμάτητα τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου.

• Να πρωτοστατήσουν στην ενίσχυση όλων των εναλλακτικών μορφών ανάπτυξης και συνεργασίας των συλλογικών δραστηριοτήτων με την ανάπτυξη εναλλακτικών τεχνολογιών στον τομέα της επικοινωνίας, της ενέργειας και της παραγωγής βασικών αγαθών, με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή απαγκίστρωση κοινωνικών συλλογικοτήτων από την αγορά και το κράτος, για να αυξήσουν τους βαθμούς ελευθερίας όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας, και τελικά

• Να αναζητήσουν την ουσία της ζωής του Νέου Ανθρώπου και όχι του οπαδού και καταναλωτή, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του πλούτου, μετακινούμενοι από τον ψεύτικο πλούτο του καταστροφικού και απάνθρωπου εγωιστικού Έχειν, που μετριέται σε ιδιοκτησίες, χρήματα, όπλα, έχθρα και εξουσία, στον δημιουργικό πλούτο του αλληλέγγυου ατομικού, συλλογικού και αταξικού Είναι, που θα μετριέται σε βαθμούς ατομικής και συλλογικής ελευθερίας και ευτυχίας.

Από τη στιγμή που θα δρομολογηθεί αυτή η στροφή από τη στείρα πολιτική διαμαρτυρία και τη διεκδίκηση λύσεων από την κυρίαρχη τάξη, στις οποίες μας κρατούν καθηλωμένους τα κόμματα και τα συνδικάτα, στο χτίσιμο μιας ευρείας ισότιμης συνεργασίας και αλληλέγγυας οικονομικής αυτονομίας, στο πλαίσιο της οποίας η ίδια η κοινωνία θα μάθει πώς, και τελικά θα καταφέρει, να γίνει ο γκρεμιστής του καπιταλισμού και ο χτίστης της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας.

Και για να μην υπάρξουν αμφιβολίες για το τι σημαίνει αταξική κοινωνία, θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξαναυπογραμμιστεί ότι η ταξική κοινωνία προέκυψε ως το αποτέλεσμα της βίαιης επιβολής της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, πράγμα που διέσπασε την κοινωνία σε τάξεις, επιβάλλοντας με τη βία ένα ταξικό και άδικο κοινωνικό καταμερισμό της παραγωγής και της κατανομής του κοινωνικού πλούτου που επικράτησε να λέγεται παραγωγικές σχέσεις. Αυτές οι παραγωγικές σχέσεις, που στηρίζονται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, διαμορφώνουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ανάλογα με τη θέση που παίρνει ο καθένας στη διαδικασία της παραγωγής. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί παράλληλα πως τα μέσα παραγωγής, πράγμα που γίνεται εύκολα αντιληπτό σε συνθήκες καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, δεν είναι παρά ανθρώπινη εργασία σε «νεκρή», ιστορική, μετουσιωμένη σε αποξενωμένα από τους εργαζόμενους δημιουργούς τους αντικείμενα και υπηρεσίες που αντιπροσωπεύουν αξίες χρήσης, οι οποίες ως εμπορεύματα γίνονται ανταλλακτικές αξίες που αποφέρουν κέρδος, η ιδιοποίηση και η ιδιωτική συσσώρευση του οποίου μεταβάλλεται σε εξουσιαστική κοινωνική σχέση και επικράτησε να λέγεται κεφάλαιο.

Συνάγεται, λοιπόν, το συμπέρασμα πως η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής δίνει στους κατόχους τους την αποκλειστική εξουσία να αποσπούν, ερήμην των εργαζόμενων και της υπόλοιπης κοινωνίας, αξίες, που τις παράγουν οι εργαζόμενοι και έχουν τη μορφή νέων μέσων παραγωγής για τη διεύρυνση της παραγωγής ή εμπορευμάτων που θα πουληθούν στην αγορά αποφέροντας τεράστια κέρδη στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, αδιαφορώντας για την κατάσταση των εργαζόμενων.

Από τη σύντομη ανάλυση που προηγήθηκε και σύμφωνα με την εκατομμυριόχρονη ιστορική εμπειρία που έχει αποκτηθεί, γίνεται κατανοητό πως η αταξική κοινωνία θα προκύψει ακολουθώντας την ίδια διαδικασία, ξεκινώντας από την επανοικειοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργαζόμενη κοινωνία συνολικά, πράγμα που προϋποθέτει κατ' αρχήν την κατάργηση της ατομικής ή/ και κρατικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, δηλαδή την κοινωνικοποίηση τους και την υπαγωγή τους στο σύστημα της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης της οικονομικής δραστηριότητας. Την απόφαση γι' αυτό το ριζοσπαστικό θεσμικό βήμα μπορεί να την προκαλέσει και να την πάρει στο πλαίσιο μιας ειρηνικής κοινωνικής επανάστασης κάθε ενημερωμένη, ενωμένη, αυτοοργανωμένη, αυτενεργός και αποφασισμένη κοινωνική πλειοψηφία με ένα παλλαϊκό δημοψήφισμα ή με τοπικές και περιφερειακές συνελεύσεις των κατοίκων που θα καταλήγουν σε μια Απελευθερωτική Συντακτική Εθνοσυνέλευση, ακόμα και σε συνθήκες παρακμής του αστικού κοινοβουλευτισμού. Μόνο που για να συμβεί αυτό θα πρέπει αυτή η κοινωνική πλειοψηφία:

•  Να έχει ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά αφοπλίσει την εξουσία του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία, προϋπόθεση αναγκαία για τη λειτουργική αποσύνθεση και την αλλαγή θέσης της κρατικής γραφειοκρατίας και των δυνάμεων καταστολής που, ενώ ανήκουν στους εργαζόμενους και υπό εκμετάλλευση, λειτουργούν ως θεσμικές φυλακές και ως δεσμοφύλακες της κοινωνίας και συνεπώς,

• Να έχει αφοπλίσει πολιτικά και ηθικά τις απολίτικες και συχνά ύποπτες μειονότητες που επιλέγουν την τακτική της σύγκρουσης στο προνομιακό για την εξουσία πεδίο, όπως είναι αυτό της ένοπλης βίας, γιατί αυτό ευνοεί την ίδια την εξουσία, από την οποία άλλωστε και συχνά υποκινείται, και καταλήγει σε βάρος της κοινωνίας.

•  Και τέλος να έχει, πέρα από τα θεωρητικά εφόδια, και εμπειρίες από την άμεση δημοκρατία στην πράξη, πράγμα που φαίνεται να συνειδητοποιούν σταδιακά οι τοπικές κοινωνίες, όπως δείχνουν όλες οι πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης και αυτοθέσμισης που αναλαμβάνουν, για να είναι κάθε στιγμή έτοιμες ώστε, σε περίπτωση κάποιας έκτακτης ανάγκης εξαιτίας της προϊούσας παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος, να αποκρούσουν το φασιστικό παρακράτος και να επιβάλουν την αταξική συγκρότηση τους αποτρέποντας μια χαοτική διάλυση του κοινωνικού ιστού και την έφοδο των εξουσιαστικών πολιτικών και οικονομικών συμμοριών.

Μετά από αυτό το πρώτο βήμα που θα καταργήσει το κεφάλαιο ως ατομική ιδιοκτησία, ως κοινωνική σχέση, δηλαδή ως εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς, δεν θα υπάρχει' έδαφος' για εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, για καπιταλιστές και μισθωτούς δούλους, για σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου και φτωχούς, άνεργους και πένητες. Οπότε δεν θα υπάρχει 'έδαφος' ούτε για ταξικό καταπιεστικό κράτος, αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από τους πολίτες στο πλαίσιο της άμεσης δημοκρατίας και θα υλοποιούνται από τους ίδιους εναλλάξ, διαδοχικά με κλήρωση και ανάκληση, και φυσικά σε συνδυασμό των ταλέντων, των προσωπικών προτιμήσεων και των κοινωνικών αναγκών σε όλα τα αναγκαία επίπεδα και τους απόλυτα αναγκαίους θεσμούς.

Σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας δεν υπάρχουν ψευτοδιλήμματα για το ποιος έχει το πάνω χέρι μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, γιατί εδώ αποφασίζει η κοινωνία συνολικά για την οικονομία και όχι η οικονομία ή επαγγελματίες πολιτικοί για την κοινωνία, πράγμα που σημαίνει ότι η κοινωνία συνολικά αποφασίζει και ιεραρχεί τις ατομικές και τις κοινωνικές ανάγκες και η οικονομία λειτουργεί συμπληρωματικά για την κάλυψη των αναγκών με κριτήριο την καθολική ευημερία, την αρμονική συνύπαρξη με τη Φύση και τη φροντίδα για ένα οικουμενικό πολιτισμό και ένα κοινό μέλλον για όλες τις κοινωνίες.

Με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και της σύμφυτης με αυτήν ταξικής κρατικής ιδιοκτησίας, γιατί η ' σοβιετική' εμπειρία έδειξε πως εκμετάλλευση μπορεί να υπάρξει και χωρίς ατομική ιδιοκτησία, η κοινωνία θα απαλλαγεί από τις τεράστιες δαπάνες που ήταν αναγκαίες για τη διατήρηση της εξουσίας των ιδιωτών και συλλογικών κεφαλαιοκρατών, με αποτέλεσμα η οικονομική δραστηριότητα, που στο μεταξύ θα κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας, να έχει πολύ μικρότερες απαιτήσεις παραγωγικής απασχόλησης από τον ενεργό πληθυσμό, πράγμα που σημαίνει πως οι πολίτες θα έχουν όσο ελεύθερο χρόνο χρειάζονται για να καλλιεργούν την προσωπικότητα τους, την άμεση δημοκρατία τους και τον θετικό ουμανιστικό πολιτισμό τους. Επιγραμματικά, κλείνοντας αυτήν την ενότητα, ας κρατήσουμε τις δυο εξισώσεις:
1. Ατομική και κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής = ταξική κοινωνία = ταξική κρατική εξουσία = εκμετάλλευση = κοινωνική ανισότητα = αυταρχική εξουσία + φασισμός + καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα:

2. Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής + οικονομική αυτοδιαχείριση + κοινωνική αυτοδιεύθυνση = άμεση δημοκρατία = αταξική κοινωνία = κοινωνική ισότητα = καθολική ευημερία = ελευθερία = ουμανιστικός πολιτισμός.