ΑΝΑΔΥΣΗ

Φυσάει
Ή νοσταλγία τού χρόνου μέ ξυπνάει
αιωρούμαι
πάνω από θάλασσες
πάνω από Κοσμους
πάνω από όνειρα.
Χάνομαι
σ' αμίλητους δρόμους χάνομαι
Χάνεται ή μέρα
ή ελπίδα
τό φώς τών στιγμών σβήνει
ακούγεται
τό σφύριγμα τών φιδιών
από σπήλαιο βαθύ αναδύεται
Λάμψη

Ή Λάμψη τού Αιώνος
μέσα ατό τίποτα
πού είναι τά πάντα
καί χάνεται
καί βρίσκεται
κι απλώνεται
κι αφομοιώνει τά πάντα . . .
Χρώματα
άγνωρα χρώματα
απόκοσμοι ήχοι
σά σφυρίγματα
παλιών Ψυχών
μακρυσμένων ορμάτων
εκεί πού οί φλόγες τής ερήμου
γέννησαν άνθη
εκεί πού ό τρόμος
ό ανελέητος τρόμος
υπερνίκησε
τόν ίδιο τόν εαυτό τού υπερνίκησε
κι αναδύθηκε
άπ' τά βάθη τού ολόχρυσος Λέοντας
Ανίκητος.
Εκεί πού τά γιασεμιά ποθούν
νά πνιγούν
σέ κρυστάλλινους κατρράκτες
Πύρινο βλέμμα
τό βλέμμα τού Δράκοντος
στήν πύλη τού Ηλίου
στών Άστρων τό κάστρο
Φυλλορροεί
Φυλλορροεί τό φώς τών ονείρων
Χωρίζονται
τά βράχια χωρίζονται
από άξαφνη δόνηση
Ορμητίκοί χείμαρροι
Ανίκητοι
Απόρθητοι
Άγνωστοι
Τό Φώς σκεπάζει,
αφομοιώνει
ερωτεύεται τή Σιωπή
Απαράμιλλη δράση
τού Αιωνίου Ξίφους
στό αιώνιο ιδανικό
τής συνεχούς αναζητήσεως
όσων διαρκώς κουβαλούμε . . .
Απόκοσμο
Απόκοσμο παραμιλητό
Άχρονος χρόνος
Παραλλήρημα τής Αυγής
Τό ασημένιο βλέμμα τής Σελήνης
επιδοκιμάζει
τήν πορεία
τής Άχρονης Σιωπής
στών πύρινο Κόσμο
τόν αισθήσεων
πού κυριαρχούν
στό απόκοσμο
στό αλλόκοσμο
καί στό πιό μακρυνό.