Αφέντης.

Βολταίρος

Πως ένας άνθρωπος κατάφερε να γίνει ο αφέντης κάποιου άλλου και με ποια ακατανόητη μαγεία κατάφερε να γίνει ο αφέντης πολλών άλλων ανθρώπων; Σχετικά μ΄αυτό το φαινόμενο έχουν γραφεί τόμοι και τόμοι. Αλλά εγώ προτιμώ ένα ινδικό μύθο, επειδή είναι σύντομος και επειδή οι μύθοι τα έχουν πει όλα.
"Ο Άδιμος, ο γενάρχης όλων των Ινδών, απέκτησε από τη γυναίκα του Προκρίτη, δυο γιους και δυο θυγατέρες. Ο πρωτότοκος ήταν ένας ρωμαλέος γίγαντας, ο δευτερότοκος ένας καμπούρης μικροκαμωμένος, και τα δυο κορίτσια τους ήταν όμορφα. Μόλις ο γίγαντας αισθάνθηκε τη δύναμη του, πλάγιασε με τις δυο του αδερφές, και έβαλε το μικροκαμωμένο καμπούρη να τον υπηρετεί. Όσο για τις αδερφές του, τη μια την έκανε μαγείρισσα, την άλλη κηπουρό. Κι όταν ο γίγαντας ήθελε να κοιμηθεί, αλυσόδενε σε ένα δέντρο το μικρό του αδερφό, τον καμπούρη, κι αν αυτός πήγαινε να το σκάσει, με τέσσερις δρασκελιές τον πρόφταινε και του έδινε είκοσι ξυλιές με το βούνευρο.

Ο καμπούρης υποτάχθηκε και έγινε ο καλύτερος υποτελής του κόσμου. Και ευχαριστημένος ο γίγαντας που τον έβλεπε να είναι τέλειος υποτελής, τον άφησε να πλαγιάσει με τη μια από τις αδερφές του, που έτσι κι αλλιώς, την είχε βαρεθεί. Τα παιδιά που έφερε στον κόσμο αυτός ο γάμος δεν ήταν ακριβώς καμπούρικα. Μόνο το μπόι τους ήταν λειψό. Ανατράφηκαν με το φόβο του θεού και του γίγαντα. Πήραν μια άριστη μόρφωση, τους δίδαξαν πως ο μεγάλος θείος ήταν γίγας ελέω Θεού, πως μπορούσε να κάνει ό,τι του άρεσε με όλη την οικογένεια, και πως εάν είχε καμιά όμορφη ανιψιά ή μικρανεψιά, ήταν μόνο δική του, δίχως κανένα εμπόδιο, και κανένας άλλος δεν μπορούσε να πλαγιάσει μαζί της, εκτός και αν δεν την ήθελε πια εκείνος.

Αφού πέθανε ο γίγαντας, ο γιος του, που ούτε κατά διάνοια δεν ήταν τόσο δυνατός και τόσο μεγαλόσωμος όσο εκείνος, πίστεψε πως θα μπορούσε να είναι γίγαντας όπως ο πατέρας του, ελέω Θεού. Είχε την απαίτηση να δουλεύουν γι΄αυτόν όλοι οι άνδρες και να πλαγιάζει με όλες τις κοπέλες. Η οικογένεια συνασπίστηκε εναντίον του, τον σκότωσαν, και βάλθηκαν να ζουν δημοκρατικά".

Οι Σιαμέζοι, αντιθέτως, ισχυρίζονται πως στην αρχή η οικογένεια ήταν δημοκρατική και πως ο γίγαντας ήρθε ύστερα από πολλά χρόνια και μετά από διχόνοιες. Αλλά όλοι οι συγγραφείς τουΜπεναρές και του Σιάμ συμφωνούν πως οι άνθρωποι έζησαν άπειρους αιώνες πριν σκεφθούν να κάνουν νόμους. Και το αποδεικνύουν με ένα αποστομωτικό επιχείρημα: ακόμη και σήμερα, που όλος ο κόσμος κοκορεύεται πως έχει μυαλό, δε βρήκαμε ακόμη τον τρόπο να κάνουμε καμιά εικοσαριά καλούτσικους νόμους. Ακόμα και σήμερα, επί παραδείγματι, ένα ζήτημα παραμένει άλυτο στις Ινδίες: εάν τα δημοκρατικά πολιτεύματα συστάθηκαν πριν ή μετά το μοναρχικό, και εάν η σύγχυση φαινόταν στους ανθρώπους πιο τρομερή από το δεσποτισμό. Αγνοώ τι συνέβη στην αλληλουχία των καιρών, αλλά στην αλληλουχία της φύσης πρέπει να συμφωνήσουμε ότι, επειδή οι άνθρωποι γεννιούνται όλοι ίσοι, η βία και η επιδεξιότητα δημιούργησαν τους πρώτους αφέντες, κι ότι οι νόμοι δημιούργησαν τους τελευταίους [Βολταίρος, Φιλοσοφικό Λεξικό].