Τα ρόδα της Σελήνης.

Το βλεμμα της ασημενιας κορης
πλανιεται πανω απ’ την πλανεμενη πολη…
Η σιωπη της μητερας Νυχτας
διαπερνα τις πεινασμενες ψυχες των απελπισμενων θνητων…
Τ’ αστρα παραμερισαν και κρυφτηκαν πισω απο κυανα πεπλα
να μην ενοχλουν
τη θεσπεσια λαμψη της πριγκηπισσας…
Ενα παραμυθι ξεδιπλωνεται
απ’ τη χλωμη μορφη των ονειροπαρμενων οπτασιων…
Νεραιδες ξεψυχουν στην ακρη του οριζοντα
για να ξαναγεννηθουν απ’ τον αφρο των σκοτεινων κυματων…

Ολολευκος δισκος ταξιδευει στον αιθερα
η φιλντισενια οπτασια στη λαμψη της
ονειρευεται τους κοσμους του παραδοξου…
Στιγμιαιες λαμψεις απο γιασεμια
κι αρωματα απ’ τα βαθη του ωκεανου…
Τα κρινοδαχτυλα της αγγιζουν τις πιο ευθρυπτες ψυχες
και τις ανηκουστες αστραπες που κουβαλουνε…
Αγνοωντας βαθυα τα λογια της Νυχτας
κοιμουνται οι πλανεμενες ψυχες των ανθρωπων…
Αγνοωντας τα παγωμενα δακρυα της Σεληνης
βολευονται στις πνιγμενες ζωες τους…
Κι ομως πισω απ’ τα φτερα ενος περιστεριου
γεμιζει ο ουρανος μ’ ολα τα χρωματα της Ιριδος…
Και το ψυχρο γελιο της ασημενιας κορης
διαπερνα τους νευρωνες της πολης
αδιαφορωντας για ολους εκεινους
που αδιαφορουν για τη ζωη…