Ο ποιητής και η μούσα.

Κων/ νος Καβάφης

Ο Ποιητής.

Προς τί καλόν, τί όφελος ήθέλησεν η τύχη, 
έν τη αδυναμία μου έπλάσθην ποιητής; 
Μάταιοι είν'οί λόγοι μου- της λύρας μου οι ήχοι
οί αυτοί οί μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.
----
Έάν θελήσω ευγενές αίσθημα νά υμνήσω, 
όνειρα είν', αισθάνομαι, η δόξα κ' η αρετή. 
Παντού άπογοήτευσιν εύρίσκ' όπου ατενίσω, 
κ' επί ακάνθων πανταχού ό πους μου όλισθεί.
------
Η γη 'ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε καί δολία.
Τά άσματα μου πλανερά του κόσμου είν' εικών.
Έρωτα ψάλλω καί χαράν. Αθλία παρωδία,
αθλία λύρα, ερμαιον παντοίων απατών!

Η Μούσα.


Δεν είσαι ψεύτης ποιητά. Ο κόσμος τόν όποίον
όρας εστίν ό αληθής. Της λύρας αί χορδαί 
μόναι γνωρίζουν τ' αληθές, καί εις αυτόν τόν βίον
οί ασφαλείς μας οδηγοί μόναι είσίν αυταί.
----
Του θείου είσαι λειτουργός. Σοί έδωκε τόν κλήρον
του κάλλους καί του έαρος. Μελίρρυτος αύδή 
ρέει από τά χείλη σου, καί θησαυρείον μύρων
 είσαι — χρυσή ύπόσχεσις καί άνωθεν φωνή.
----

Έάν η γη καλύπτεται μέ σκότος, μή φοβείσαι. 

Μή ότι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές. 

Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι 

θάρρει, καί βάδισον εμπρός. Ιδού τό λυκαυγές!

---

Ομίχλη μόνον ελαφρά τό βλέμμα σου τρομάζει.

Υπό τό πέπλον ευμενής η φύσις διά σέ 

ρόδων, καί ίων, κ' ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει 

στεφάνους, τών ασμάτων σου ευώδεις άμοιβαί.

Από τα "Αποκηρυγμένα Ποιήματα".

(«"Εσπερος» Λειψίας 15/27 Αύγ. 1886.)