Η κατάρα του να ανοίγεις τα μάτια σου!

Γκαίτε

Γκαίτε, Φάουστ.

Όποια κι αν ντυθώ φορέματα, 

τον πόνο της γήινης στενής ζωής θα νιώθω.

Γέρος πολύ είμαι για να παίζω μόνο,

νέος πολύ για νάμαι δίχως πόθο.

Τι μπορεί ο κόσμος να μου δώσει τάχα;

Να στερήσαι, να στερήσαι μονάχα!

Αυτός είναι ο αιώνιος, ο ψαλμός,

που αντιλαλεί στ' αφτιά του καθενός,

που στη ζωή μας όλη με βραχνή

η κάθε ώρα τονε λέει φωνή.

Με τρόμο την αυγή ξυπνώντας

δάκρυα πικρά πως ήθελα να κλάψω,

σα βλέπω η κάθε μέρα πως περνώντας

μήτε ένα πόθο θα μου δώσει να απολάψω,

πως και την υποψία κάθε χαράς

με πεισματάρα σοφιστεία σκορπίζει,

κάθε ορμή πλάστρα της ασύχαστης καρδιάς

με χίλιες ασχημιές την εμποδίζει.

Κι όταν ακόμα η νύχτα θ' απλωθεί,

στο κρεβάτι μου πέφτω φοβισμένα,

ανάπαψη ούτε αυτού θα μου δοθεί,

με ξαφνίζουν ονείρατα αγριεμένα.

Ο θεός που στα στήθη μου φωλιάζει,

τα τρίσβαθα μου να σαλεύει ξέρει,

αυτός που σ' όλη μου τη δύναμη θρονιάζει,

τίποτες έξω δε μπορεί να φέρει.

Κι έτσι ένα βάρος μου είναι πια να ζω,

ποθώ το θάνατο, τη ζωή τη μισώ ...

Αν ένας ήχος γνώριμος γλυκά

μ' έχει από το άγριο αντάριασμα βγαλμένον,

πλανώντας, με μια ηχώ καιρών ευτυχισμένων

ό,τι από αισθήματα μου ζούσε παιδικά-

καταραμένο ας είναι καθετί

με απάτες δολερές που παγιδεύει

τη ψυχή και με χάδια τη δεσμεύει

πλανερά στη σπηλιά του πόνου αυτή.

Καταραμένη η υψηλή ιδέα πρώτη

που την αφήνει ο νους μας και τον ζώνει!

Καταραμένο ολόγυρα μας ό,τι

στις αισθήσεις ορμά και τις θαμπώνει!

Καταραμένο σ' όνειρα ό,τι μας πλανεύει,

η δόξα, η ιδέα να ζήσει τόνομα μας,

καταραμένο ό,τι σαν κτήμα κολακεύει,

γυναίκα ή τέκνο, αλέτρι ή δούλος, τη καρδιά μας!

Καταραμένος κι αν σε αποκοτιές

ο Μαμωνάς με θησαυρούς μας βιάζει,

κι αν ακόμα σε απόλαψες αργές

καλά το μαξιλάρι μας ισιάζει!

Των σταφυλιών καταραμένος ο χυμός,

της αγάπης η χάρη η πιο τρανή,

η ελπίδα, η πίστη, ναι, κι απ' όλα εμπρός

καταραμένη η υπομονή!